چه روز شوم فجیعی،
جهانِ مرده ی بی بال و پی پرنده ی من
به جاودانگی آفتاب، شکاک است
من از کرانه ی سایه،
به سوی خانه نرفتم
من از میانه ی ظلمت
درون تیره ترین عمق ها فرو رفتم
و نور را نشنیدم،
چرا؟
چرا که پرنده،
پرنده بدرقه شد
آفتاب شد تشییع
و بر مدار کلاغان، سکوت حاکم شد
«دکتررضا براهنی» نویسنده، شاعر ، منتقد ادبی و یکی از برجسته ترین شخصیت های جهان صبح روز 5 فروردین ماه 1401 دار فانی را وداع گفت و به مقصد رسید. راه مقصودش اما همچنان باز است. ماتم درگذشت این انسان فرزانه گرچه ما را زمین‌گیر کرده است اما دیر نخواهد شد آنگاه که زمانه را دل‌مشغولی‌های آن عزیز در بر گیرد و به سامان کند.
از دست دادن یک نویسنده آزادیخواه ،مبارز و شاعر، دلخراش است و تحملش دشوار.
انسانی که عمرش در ایفای ادبیات و بیان آگاهی جامعه سپری کرد ولی آخر سر مورد بی لطفی نا اهلان قرار گرفت تا اینکه مجبور به اعتراف حقایق شود و اصرار کند که«من زندانی هیچ رژیم ترکی نبودم.
من به زبان فارسی حداقل ۸۰۰۰ صفحه مطلب نوشتم…
من اشتباه کردم…»
شاید از نظر برخی این سخنان یکی از بزرگترین نویسندگان زبان فارسی به معنی خودکشی سیاسی و اجتماعی اوست؛ اما، از نظر مردم آذربایجان که عاشق زبان مادری تورکی خود هستند، این سخنان به معنی زنده شدن و برخواستن ققنوس‌وار او از زیر خاکستر کتاب‌های سوزانده شده در ۲۶ آذر سال ۱۳۲۵ است.
حزب مرکزی آزربایجان غروب این منتقد ،شاعر و نویسنده آزادیخواه تورک آزربایجانی را به خانواده او، به دوستان و دوستدارانش و به جامعه ادبی و فرهنگی تسلیت میگوید و خاطر نشان می کند،
چه سرنوشت غریبی!
برایم از همه دیدارها
چه کم چه زیاد
به یادگار
خداحافظی فقط مانده ست.
روحش شاد!
حزب مرکزی آزربایجان
