در طول سال 1957 به دلیل ویروس آنفلوانزای ( اچ 2 ان 2 ) درجه 2، نفس جهانیان در سینه حبس شده بود، زیرا به نظر بسیاری از دانشمندان، ظهور این ویروس، حاصل بروز جهش یا همان موتاسیون در راستای بخشی از فرآیند تغییر شکل ویروسی بود که باعث آلوده شدن اردک‌های وحشی شده و با ویروس‌هایی ادغام گردید که بر انسان تأثیر می‌گذاشتند.

اولین مورد این ویروس در اوایل سال 1957 در استان گوئیژو در جنوب غربی چین ثبت شد، قبل از آن که به سرعت گسترش یابد تا درماه فوریه به هنگ کنگ و در آوریل همان سال، به سنگاپور برسد و باعث ظهور بیماری مرگبار که به آنفولانزای آسیایی شهرت یافت، منجر شود.

موريس هيلمن، میکروبیولوژیست آمریکایی در 17 آوریل 1957 با خواندن خبرهای وحشتناک شیوع این بیماری در هونگ کنگ در روزنامه نیویورک تایمز، متوجه شد که یک آنفلوانزا همه‌گیر در حال ورود به ایالات متحده آمریکا است. روز بعد این دانشمند آمریکایی با شماری از مسئولان یکی از آزمایشگاه‌های نظامی این کشور در زاما در ژاپن تماس گرفت و همزمان با ظهور اطلاعاتی پیرامون آلوده شدن حدود 250 هزار تن از ساکنان این منطقه به ویروس انفلوانزا، از آنها خواست اطلاعاتی را درمورد واقعیت آنچه در هونگ‌‍کونگ اتفاق می‌افتد، جمع آوری کنند.

در مواجهه با این وضعیت یکی از پزشکان آمریکایی یک ملوان نیروی دریائی در حال ماموریت در هونگ‌کنگ که به این بیماری مبتلا شده بود، را شناسایی کرد. او مقداری از بزاق او را برای موریس هلمن در ایالات متحده فرستاد تا آزمایش‌های لازم را در مورد این ویروس، انجام دهد.

موریس هلمن به عنوان مدیر موسسه تحقیقات نظامی والتر رید در واشنگتن به بسیاری از نمونه های سرم برای افراد در سنین مختلف دسترسی داشت که در دهه‌های گذشته زندگی کرده بودند. هلمن در طول تحقیقاتش، در مقایسه با ویروس‌های شناخته شده آنفلوانزا، متوجه تغییرات جزئی در پروتئین‌های «نورامینیداز» و «هماگلوتینین» ویروس جدید شد. او درباره نسل تازه آنفلوانزا صحبت کرد و نسبت به بروز همه گیری هشدار داد که ممکن است به ایالات متحده حمله کند و عواقب غیرقابل پیش بینی را در اواسط سال 1957 ایجاد نماید.

با شکست هلمن در یافتن افراد حامل پادتن ضد این ویروس، این دانشمند آمریکایی، مجموعه ای از تحقیقات خود را برای شماری از سازمان های بهداشتی ارسال کرد تا سرانجام گروهی از افراد حامل پادتن ضد این ویروس در سنین 70 تا 80 سال را یافت که پیشتر از بیماری همه گیر آنفولانزای روسیه درسال 1889، زنده مانده بودند.

موریس هلمن با اعلام اجتناب ناپذیری شیوع آنفولانزای آسیایی در ایالات متحده، با انتقادات شدید روبرو شد، اما سرانجام توانست شرکت‌های داروسازی را نسبت به آغاز فعالیت برای تولید واکسن در نزدیک‌ترین زمان ممکن متقاعد سازد.

هلمن از کشاورزان خواست تا خروس‌های خود را ذبح نکنند تا بتوان در تحقیقات از آنها استفاده کرد. دانشمندان از آزمایش واکسن های آنفلوانزا که در دهه 1940 تولید شده بودند، برای تولید واکسن علیه ویروس جدید استفاده کردند. موریس هلمن همچنین، به امید سرعت بخشیدن به تولید واکسن قبل از رسیدن آنفولانزای آسیایی به آمریکا، مایل بود در جریان پژوهش های علمی خود، از معیارهای مراکز سازمانی، فراتر رود.

درست همانطور که موریس هیلمن پیش بینی کرده بود، ویروس جدید به ایالات متحده آمریکا رسید اما از بخت بلند، واکسن ضد ویروس پیش از شیوع این بیماری در دسترس قرار گرفته بود و بدین ترتیب شمار زیادی از آمریکائی ها از مرگ حتمی نجات یافتند.

در حالی که شمارقربانیان در جهان، بین یک تا چهار میلیون نفر بود، آنفولانزای آسیایی تنها در آمریکا جان حدود 70000 نفر را گرفت که بیشتر آنها سالخوردگان ، زنان باردار و کودکان بودند.