علی‌اف: “می توانستم یک واحد نظامی به سرزمین‌هایی که ارامنه ساکن شدند بفرستم …”

“ما می فهمیم که جاده از آنجا عبور کرده است. در زمان شوروی، مرزها چندان مهم نبودند، جمعیت ارامنه که در آنجا زندگی می کردند احتمالاً نمی دانستند که این خاک آذربایجان است، زیرا چه کسی می تواند به آنها بگوید این خاک آذربایجان است. آنها فکر کردند که این سرزمین ارمنستان است. اکنون که ما می دانیم این قلمرو آذربایجان است و مرزبانان آذربایجانی آمده و در آنجا مستقر شده اند، آنها [ارامنه] تحت فشار قرار گرفته اند. اما باز هم من دستور دادم که از بینی یک نفر هم نباید خون بیاید. [گفتم که] برای آنها توضیح دهید که اینجا جای ماست. این سرزمین ماست و باید بروند. ما به آنها وقت دادیم. طرف ارمنی از ما خواست تا دوم ژانویه به آنها زمان بدهیم. ما هم به آنها مهلت دادیم. ما می توانستیم وقت ندهیم. می توانستم یک واحد نظامی به آنجا بفرستم و می‌دیدید که به چه روزی می‌افتند. آیا این کار را کردیم؟ نه! اما آنها این کار را می کردند. وقتی آنها کلبجر را اشغال کردند، به ما وقت ندادند. شهروندان ما با پای برهنه از گردنه مورو و گردنه عمر عبور کردند. بسیاری از آنها نیز در جاده یخ زدند و مردند. آیا آنها به ما وقت دادند؟ ”

“آنها نسل کشی علیه مردم غیرنظامی، نسل کشی خوجالی و سایر جنایات جنگی را انجام دادند. ما کسانی را که در مناطق آزادشده ما مشغول کارشکنی بودند دستگیر کردیم. آنها را نابود نکردیم. من گفتم آنها را اسیر کنید، جنگ تمام شده است و نیازی به خونریزی بیشتر نیست. این هنوز ماهیت انسان‌دوستی ما را نشان می دهد. این نیرویی است که در سرزمین ما واقع شده و نمی خواهد آن را ترک کند و به ما حمله کرده است؛ حملات نظامی. در نتیجه، نظامیان ما کشته شده اند. ما دوباره انسان دوستی را نشان داده ایم. آنها را به اسارت گرفتیم. آنها پس از ۲۶ نوامبر از ارمنستان، از منطقه شیراک ارمنستان به منطقه خوجاوند آمدند. همه بدانند، چرا آمده بودند؟ چه کسی آنها را فرستاده بود؟ جنگ در دهم ماه دسامبر به پایان رسید، بیانیه ای امضا شد. چه کسی آنها را می فرستد؟ اگر رهبری ارمنستان نتواند این گروه های مسلح غیرقانونی را کنترل کند، مشکل آنهاست هیچ کس در اینجا نمی تواند ما را متهم کند.”