طبق گزارش مرکز آمار ایران، در سال ۱۴۰۲، میانگین درآمد سالانه یک خانوار تهرانی ۳۸۱ میلیون و ۹۰۰ هزار تومان بوده، که در مقایسه با میانگین درآمد سالانه یک خانوار ایرانی که ۲۵۶ میلیون و ۹۰۰ هزار تومان است، اختلافی ۱۲۵ میلیون تومانی را نشان می‌دهد.
این داده‌ها نشان‌دهنده تمرکز شدید ثروت و فرصت‌های اقتصادی در تهران است. در سوی دیگر این طیف، استان آزربایجان غربی با وجود برخورداری از خاک حاصلخیز، منابع غنی معدنی، ظرفیت‌های گردشگری فراوان و هم‌مرز بودن با سه کشور خارجی، در پایین‌ترین سطح درآمدی قرار دارد.
این وضعیت به دلیل سیاست‌های تمرکزگرایانه و تبعیض‌آمیز حاکمیت، که به‌طور عمدی مناطق غیرفارس‌نشین و حاشیه‌ای همچون آزربایجان را از توسعه اقتصادی و امکانات محروم کرده است، ایجاد شده است.
این اختلاف درآمدی فاحش میان استان‌های مرکز و مناطق حاشیه‌ای، نشانه‌ای از عدم توزیع عادلانه منابع و ثروت در کشور است. سیاست‌های نابرابر توسعه و تمرکز امکانات اقتصادی در مناطق مرکزی، به‌ویژه تهران، باعث شده تا مناطقی مانند آزربایجان غربی، با وجود تمام ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های اقتصادی، همچنان در محرومیت باقی بمانند.