“ما میراثی چنان منفی را به ارث برده بودیم که به اجبار باید خودمان را از شر آن خلاص می کردیم.نخستین و مهم ترین کاری که باید می کردیم، تغییر دادن تصویری بود که در اذهان جهانیان از کشورمان وجود داشت. ما باید به کشوری عادی تبدیل می شدیم،در حالی که نمی توانستیم. ما دیگر نمی توانستیم نقش یک کشور یاغی را بازی کنیم.
ما در همه حیطه ها به بن بست خورده و با دیوارهای آجری روبرو بودیم….ما از نظر افکار عمومی جهانیان همتراز اقوام وحشی به شمار می رفتیم.خارجی ها از ما می ترسیدند،حاضر به همکاری با ما نبودند و هیچ کدامشان هیچ احترامی برایمان قائل نبودند. ما از نظر آنها امپراتوری شر بودیم. ما به خاطر موضوع هایی مثل نقض حقوق بشر، نقض آزادی مهاجرت،جنگ های توسعه طلبانه و غیره مجبور شده بودیم به کنج خودمان بخزیم….تنها کاری که بلد بودیم سرکوب مردم خودمان بود….”.