در رأس جیلوها يك رئيس روحاني موروثي به نام مارشيمون قرار داشت که اختیار کل آنان را برعهده داشت. مارشیمون به تحریک اروپایی ها در بهار 1294شمسی با تمام رؤساي عشيرت آشور شوراي جنگي تشكيل داد. در اين جلسه كه 5 روز به طول انجاميد آشوريها به دولت عثماني اعلان جنگ داد. با ورود جیلوها به جنگ علیه دولت خود حملات عثمانی بر روی این دشمن خانگی شروع شد که بالاخره جیلوها تاب حملات را نیاورده و با هماهنگی روسها به طرف منطق تحت اشغال روسها در آذربایجان فرار کردند.
قافله آشوري در تابستان 1294 به غرب آذربایجان رسيد. در آن زمان به نوشته رسمي آلمان اورينت ميسيون Alman orient misyon تعداد پناهندگان آشوري به اورميه و سلماس بيش از سيصد هزار تن برآورد كرد. كسروي نيز عده جيلوها را 12 هزار خانواده مي داند كه با احتساب هر خانواده عشايري با 5 نفر نفوس آنان به رقم 60 هزار تن مي رسد. تقريباً بيست هزار خانواده هم در اورميه و سلماس و سولدوز بودند كه با هم رقم عظيم 160 هزار آشوري را تشكيل مي دادند.
پس از فرار دهها هزار آشوري به غرب آذربايجان ، عليرغم وجود جنگ در منطقه ، آذربايجانيان از كمك و ياري به آنان فروگذاري نكردند و انها را در منازل خود جاي دادند. تا روزهاي مديدي غذايشان را تأمين كردند و در تشكيل آلامشان سعي و تلاش مي كردند. بديهي است نگاهداري و اداره كردن اين جمعيت كوهستاني با آن افكار و اخلاق مخصوص غير ممكن بود. استقرار اين كوهستانيها در مجاورت مسلمانان آذربايجان كه آرام بوده و در فلات نشيمن داشتند امكان پذير نبود. جیلوها اصول زندگي مشترك با نژادهاي مختلف را نمي دانستند. روسها و حاكم اورميه نمي توانستند آشوريها را در ميان مسلمانان اسكان دهند لذا انها را در قريه هايي كه خالي از سكنه بود اسكان دادند…