نیروگاههای تبریز و بناب هر کدام روزانه چهار میلیون لیتر مازوت مصرف میکنند.
روز گذشته فاطمه مهاجرانی سخنگوی دولت ایران در پستی از جایگزینی سیستم «خاموشی منظم» برای مازوت سوزی در در سه نیروگاه اراک، کرج و اصفهان به دستور مسعود پزشکیان خبر داد و افزود عدالت نیست برای تولید برق، بخشی از جامعه با جان خود هزینه آن را پرداخت کند.
باید پرسید این چه عدالتی است که شهروندان تبریزی را مستحق تنفس «سم» میداند اما وقتی به اراک، کرج و اصفهان می رسد جان شهروندان اهمیت پیدا می کند؟! چرا جان شهروندان تبریز به اندازه شهروندان اراک، کرج و اصفهان ارزشمند نیست؟ چرا سلامت و حق تنفس هوای پاک برای شهرهای مرکزی اولویت دارد، اما برای مردم تبریز که سالهاست با بحران آلودگی ناشی از مازوتسوزی دست و پنجه نرم میکنند، چنین توجهی وجود ندارد؟