میهمانان:
جناب کوروش زعیم (عضو شورای مرکزی جبهه ملی ایران)
جناب امیر کلان (پژوهشگر سیستم آموزش چندزبانه)
جناب مجید جوادی (فعال سیاسی و اجتماعی)
یکی از مهمترین بحثهای پیرامون زبان مادری، رابطه آن با زبانی است که در نظام آموزشی هر کشور مورد استفاده قرار میگیرد. نظام آموزشی به خاطر گستردگی پوشش آن و نقشی که در روندهای فرهنگپذیری و یادگیری زبان دارد به مهمترین وسیله حفظ و نوسازی زبانها تبدیل شده است. از قرن نوزدهم به این سو دو گرایش مهم در رابطه با زبان رسمی تحصیلی در نظامهای آموزشی دنیا شکل گرفته است.
گرایش اول انتخاب و تحمیل یک زبان به همه ساکنان کشور است. یکی از دلایل مهم این انتخاب نقشی است که سیاستهای آموزشی برای زبان واحد آموزشی در شکل دادن به هویت جمعی و ملی یگانه و جلوگیری از چندپارچگی و پراکندگی احتمالی در نظر میگیرند. برای طرفداران این نظریه بویژه در کشورهایی که دارای تنوع زبانی و فرهنگی هستند چند زبانه شدن آموزش میتواند به تضعیف وحدت ملی و تقویت جنبشهای قومی و ملی و یا گرایشهای جداییطلبانه منجر شود.
گرایش دوم کشورهایی را در بر میگیرد که با به رسمیت شناختن تنوع زبانی اقلیتها به آنها امکان میدهند زبان خود در مدرسه فرا گیرند. سیاست تنوع زبانی در حوزه آموزش گاه به صورت همزیستی برابر چند زبان و گاه به صورت وجود یک زبان اصلی در کنار امکان فراگیری زبان مادری برای اقلیتها اجرا میشود.