ویدئوهایی که اخیراً منتشر شده، نشان می‌دهد که «گویلرین اولدوزلاری» (دختران ستاره‌های آسمان) چگونه با کوهپیمایی و عبور از راه‌های نامناسب، با مشقت فراوان خود را به ورزشگاه می‌رسانند.
این وضعیت تنها یک معضل زیرساختی نیست، بلکه نشانه‌ای دیگر از تبعیض آشکاری است که سال‌هاست علیه شهرهای تورک و مردم آزربایجان در جریان است. در حالی که ورزشگاه‌های شهرهای دیگر ایران مسیرهای هموار و امکانات مناسبی دارند، تبریز همچنان با بی‌توجهی مسئولان مواجه است. زنان هوادار تراختور که با عشق و تعصب وصف‌ناشدنی تیم خود را دنبال می‌کنند، نه‌تنها با محدودیت‌های نانوشته اجتماعی روبه‌رو هستند، بلکه مسیر فیزیکی ورزشگاه نیز به مانعی بزرگ برای حضور آنان تبدیل شده است.
این تبعیض‌ها در حالی ادامه دارد که تراختور یکی از پرهوادارترین تیم‌های ایران و حتی آسیاست. آیا این مشکلات و کمبود امکانات اتفاقی است یا بخشی از سیاست‌های ناعادلانه‌ای است که همیشه در حق مردم آزربایجان اعمال شده است؟ چرا باید زنان تورک برای حمایت از تیم خود این‌چنین در سختی باشند، در حالی که دیگران به‌راحتی در جایگاه‌های استاندارد مستقر می‌شوند؟
بی‌شک، بانوان تراختوری تسلیم این بی‌عدالتی‌ها نخواهند شد، اما این سؤال همچنان باقی است: تا کی قرار است تبعیض و بی‌توجهی، مسیر عشق این هواداران را دشوار کند؟
