نه به جنگ، نه به دخالت نظامی: فریاد مردم ایران از میان خاکستر آتش و سکوت ✍️ اکبر لکستانی، روزنامه‌نگار ایرانی‌ـ‌آمریکایی

جنگ، همیشه پایان زندگی‌ست؛
پایانِ نطفه‌هایی که فرصت تولد نمی‌یابند، شعرهایی که هرگز گفته نمی‌شوند، آغوش‌هایی که بسته می‌مانند و رؤیاهایی که زیر آوار سیاست دفن می‌شوند.

در روزهایی که خاورمیانه برای چندمین‌بار در تکرارِ تاریخ تلخ خود می‌سوزد، و ایران و اسرائیل درگیر بحران نظامی شده‌اند، ناگهان جهان با حمله‌ی مستقیم آمریکا به ایران روبه‌رو شد؛ تصمیمی از سوی رئیس‌جمهور فعلی ایالات متحده، دونالد ترامپ، که هشدارهای قدیمی را زنده کرد:
هر بار که قدرت‌های جهانی به‌جای مردم تصمیم گرفته‌اند، مردم بودند که خاکستر شدند.

اما فریاد امروز مردم ایران، نه برای دفاع از نظامی سرکوب‌گر است، و نه برای حمایت از دخالتی دولت های خارجی
فریاد امروز، فریاد حق زیستن است. فریاد نجات از جنگ، بدون تکیه به بمب و تانک.

مردم ایران، سال‌هاست که زیر سایه‌ی یک حکومت استبدادی زیسته‌اند. سرکوب، سانسور، اعدام، شکنجه، زندان… این‌ها دردهایی‌ست که میلیون‌ها خانواده با آن آشنا هستند. اما با همه‌ی زخم‌ها، این مردم هنوز در خود قدرتی می‌بینند که بگویند:
نجات ما از خود ماست. نه از آسمان بمب، نه از زبان تهدید.

آنان که از خارج از کشور، با هیجان از حمله‌ی نظامی دفاع می‌کنند، شاید رنج واقعی را ندیده‌اند. شاید فراموش کرده‌اند که موشک، آزادی نمی‌آورد.
عراق و افغانستان را دیدیم؛
آنچه با قدرت نظامی آغاز شد، به اشغال، ویرانی و هرج‌ومرج ختم شد.
آزادی از بیرون تحمیل نمی‌شود.
آزادی، از درون می‌جوشد. از وجدان جمعی، از اتحاد مدنی، از صدای بی‌سلاح اما راسخ مردم.

امروز، تصمیم جنگ، از دهان قدرت‌ها بیرون می‌آید. اما تاوان آن را مردم بی‌پناه می‌دهند.
مردمی که نه سیاستمدارند، نه ژنرال، نه بازیگر در صحنه‌ی قدرت، بلکه تنها می‌خواهند زنده بمانند، نان درآورند، فرزندشان را به مدرسه بفرستند، آرام بخوابند، آینده‌ای داشته باشند.

ما مردم، از استبداد رنج دیده‌ایم. اما
نه جنگ را می‌خواهیم، نه دخالت نیروهای نظامی خارجی را.
ما نمی‌خواهیم ویرانی جدید، فقط ویران‌کننده‌ی قبلی را جابه‌جا کند.

همان‌طور که قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی، منافع خود را دنبال می‌کنند، ما نیز حق داریم از زندگی خود دفاع کنیم.
نه با اسلحه، نه با شعار، بلکه با خرد، صلح، و همبستگی جهانی.

امروز، صدای مردم ایران باید شنیده شود؛
نه از لوله‌ی تفنگ، بلکه در خیابان‌ها، در شعرها، در روزنامه‌ها، در فریاد یک ملت که دیگر جنگ نمی‌خواهد …

امروز، صدای مردم ایران باید شنیده شود؛
نه از لوله‌ی تفنگ، بلکه در خیابان‌ها، در شعرها، در روزنامه‌ها، در فریاد یک ملت که دیگر جنگ نمی‌خواهد.
جنگ، راه‌حل نیست.
جنگ، تکرار همان زخم است.
صلح، گاهی شجاعانه‌تر از هر نبردی‌ست.