این کتابخانه در طول شب با نور سفیدی روشن می‌شود که بیشتر شبیه سوختن چیزی به نظر می‌آید و طراحان این کتابخانه با این کار خواسته‌اند تا خاطره شب دهم می ۱۹۳۳ جاودانه را سازند. در آن شب وحشتناک، نازی‌های آلمان رژه رفته، سرود خواندند و ۲۵ هزار جلد کتاب را در آتش سوزاندند که کتاب‌های آلبرت انیشتین، زیگموند فروید، ارنست همینگوی و خیلی‌های دیگر در میان آنها بود و ساخت یادبود برای آن است که آن شب وحشتناک فراموش نشود تا دیگر چنین کاری تکرار نگردد.
امروز نود و یکمین سالگرد آن شب شرم‌آور راسیست‌های خود آریاپنداری است که دنباله‌رو و مقلدانی نیز در ایران داشتند. سه سال پیش از آن فاجعه و براساس نوشته‌ی ناصر نجمی در صفحه ۲۱۴ کتاب «واسموس در میان دلاوران تنگستانی و قشقایی»، در حمله عمال رضاشاه به خانه صولت‌الدوله قشقایی، نه هزار جلد کتاب خطی و چاپی بسیار نفیس به یغما رفت و میراث تاریخی قشقایی نابود شد و همزمان با کتابسوزی آریاپنداران آلمان، در ایران نیز اسامی شهرها، روستاها و اماکن جغرافیایی غیرفارس‌ها تحریف و به زور قانون تغییر داده شد و زبانی به زور مدرسه و دولت، در حلقوم کودکان هفت ساله‌ای چپانده شد که فهمی از لغات و کلمات آن زبان نداشتند.
و در نهایت، آریاپنداران ایرانی سیزده سال بعد از فاجعه دهم می، در ۲۷ آذر ۱۳۲۵ کتاب‌های تورکی را در میادین شهرهای آزربایجان آتش زدند تا معلوم شود که فاجعه ده می برای همیشه از تاریخ زدوده نشده و ما نیاز به یادبودهایی داریم تا با تماشای آنها، چهره‌ی پلید راسیسم را فراموش نکنیم و امکان تکرار آن را به صفر برسانیم.
