در این تجمع، معترضان با شعارهایی چون «حقوق مکفی نداریم»، «اضافه‌کاری نداریم»، «رفاهیات نداریم»، «مزایای جانبی نداریم» و «کارانه نداریم»، خواستار رسیدگی فوری به وضعیت معیشتی و شغلی پرسنل بهداشتی شدند. آنان تأکید کردند که علی‌رغم نقش حیاتی‌شان در تأمین سلامت عمومی، از حداقل حقوق شغلی و انسانی بی‌بهره‌اند.
این اعتراض، نمودی از سوء‌مدیریت ساختاری و ناکارآمدی در نظام سلامت کشور است؛ وضعیتی که نه‌تنها کرامت حرفه‌ای کارکنان بهداشت و درمان را زیر پا گذاشته، بلکه اصول بنیادین حقوق بشر نظیر حق کار با دستمزد عادلانه، امنیت شغلی، و برخورداری از حمایت اجتماعی را نقض کرده است.
مطابق ماده ۲۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۷ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، هر فردی حق دارد در شرایط منصفانه و مطلوب، با مزایای اجتماعی و معیشتی مناسب، کار کند. دولت ایران موظف است با پاسخ‌گویی شفاف، اجرای عدالت در پرداخت و تأمین رفاه شغلی، حقوق کارکنان حوزه بهداشت و درمان را تضمین کند.
