قتل عام مردم آذربایجان توسط گروه‌های ارمنی در 106 سال پیش، به عنوان یکی از فاجعه‌بارترین جنایات در تاریخ آذربایجان تلقی می‌شود.
در آغاز قرن بیستم، ارمنی‌هایی که در آخرین دوره‌های روسیه تزاری در مناطق مختلف آذربایجان سکنی گزیده بودند، با سوءاستفاده از خلا قدرت شروع به کشتار آذربایجانی‌ها و تصرف سرزمین‌های آنها کردند. آنان از سال 1905 سازماندهی و مسلح شده بودند و برای ارعاب آذربایجانی‌ها در همه مناطق بویژه در باکو آشوب ایجاد کردند.
با انقلاب روسیه در سال 1917 رژیم تزاری روسیه سرنگون شده و کنترل اداره امور باکو به دست بلشویک‌ها افتاد. استپان شاومیان، از رهبران ارمنی بلشویک‌ها با حمایت سیاسی و مادی از ارامنه مسلح، حملات علیه آذربایجانی‌ها را تشویق کرد.
در نتیجه این رویدادها باندهای ارمنی و بلشویکی در 30 مارس تا 3 آوریل 1918 حدود 50 هزار آذربایجانی را در شهرهای باکو، شاماخی، قوبا، خاچماز، لنکران، حاجی‌قابول، سالیان، زنگه‌زور، قره باغ، نخجوان و سایر مناطق قتل عام کردند.
این کشتار تا ورود ارتش عثمانی به نام «ارتش اسلامی قفقاز» در حمایت از مردم آذربایجان ادامه یافت.
حیدر علی‌اف، رئیس جمهور پیشین آذربایجان با امضای فرمانی در سال 1998 روز 31 مارس را به عنوان “روز نسل کشی آذربایجانی‌ها” نامید.
