نزدیک یک هفته است که آتش بر جان این دارایی مشترکمان افتاده است. سهل انگاری در کنترل و مهار آتش سبب گسترش آتش و آسیب های جدی به این سرمایه اکولوژیک شده است.
سالها چالشِ عدم تعیین تکلیف جغرافیایی استانی در قبال حئیران و ابهام در متولی سیاسی آن موجبات عدم پی ریزی نهادها و زیر ساخت های حفاظت و احیای این گنجینه طبیعی را سبب شده است.
با اینکه بلحاظ تاریخی، جمعیتی، فرهنگی و همچنین مقرون به صرفه‌گیِ بودنِ حئیران در ترکیب جغرافیای تاریخی آذربایجان و جغرافیای تقسیماتِ استان اردبیل، و در حالی که بسیاری از امکانات و هزینه ها و مشکلات راهداری و امدادی از سوی شهرستان اردبیل و نمین تامین میشود حئیران همچنان بیمنطقانه جزو جغرافیای استانی گیلان محسوب میشود.
از طرفی کلیت گیلان به خاطر عدم ارتباط سیستماتیک و دوری فرهنگی-جغرافیایی از حئیران و مسائل آن هیچ گاه بدنبال تامینات نیازها، زیرساخت های اکولوژیک و حفاظت جدی از این زیست-بوم پرارزش نبوده است.
باوجود این، حتی، اقدام به بهره‌برداری های بی‌رویه از منابع زیرزمینی و روزمینی منطقه حئیران با هدف سودی که به قیمت نابودی اکوسیستئم حئیران تمام میشود همت گماشته است.
در سالهای گذشته اعطای مجوزهای ویلاسازی و گسترش فاجعه وار سازه های آهنی به اندازه کافی دلِ طبیعت حئیران را سخت زخمی کرده است.
آتش اخیر هم نمکی است بر روی این زخمها. زخمهایی که حاصل بی تدبیری وزارت کشور و استان همسایه است.
عزیز شدن آذربایجان هم در روزهای اخیر فقط در حرفهایی است که به درد سر شیره‌مالی می‌خورد و نه التیام واقعی دردها و رفع نیازها و مرتفع کردن مشکلات آن.
حئیران در حال مرگ است و این آتش نفس های گرمِ پیشامرگ آن. بهوش باشیم.
«یونس سلیمانی»
