نه تنها در کشورهای جهان اولی چون سوئیس، کانادا، بلژیک و…. ، این مسئله حل شده حتی در کشور جهان سومی چون افغانستان هم دو زبان «پشتو » و «دری » زبان رسمی و سرتاسری است و زبانهای دیگر چون ازبکی ، بلوچی و …که جمعیت کمتری دارند در کنار دو زبان رسمی، در مدارس منطقه تدریس می شوند.
در کشور اسرائیل هم که ظلم فاحش بر فلسطینیان روا داشته میشود زبان عربیِ فلسطینیان دومین زبان رسمی اسرائیل است!
اما تورکها با جمعیت اکثرت نسبی در ایران، که علاوه بر استانهای تورک نشین تقریبا در بیشتر شهرهای ایران حضور فعال در همه زمینه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و نظامی دارند ، اجازه تحصیل به زبان خود در حد ابتدایی هم ندارند، لذا تصور میشود «زبان فارسی حیات خودرا در ممات زبان تورکی و دیگر زبانهای غیر فارسی می‌بیند!»
برای رفع این نقیصه و خارج کردن زبان فارسی از دایره تنگ زبان تحمیلی، اجباری و تفرقه برانگیز، میتوان امکان تحصیل به زبانهای غیر فارسی را فراهم آورد و راهکار مناسبی برای تحصیل به زبان مادری ارائه داد و دوستی و مودت بین ملل و اقوام در کشور ایجاد کرد:
چون گویشوران زبان تورکی و فارسی اکثریت مطلق جمعیت کشور را تشکیل میدهند، این دو زبان میتواند دو زبان رسمی و سرتاسری و زبان ارتباطی کشور شود، بقیه زبانها به انتخاب خود یکی از دو زبان رسمی تورکی یا فارسی را زبان رسمی تحصیل انتخاب کرده و زبان منطقه ای خود را در کنار زبان رسمی تحصیل خواهند کرد که هم با زبان رسمی و ارتباطی تحصیل کرده باشند و هم زبان مادری خودرا در مدارس آموخته شود.
