در جهانی که ورزش برای میلیون‌ها انسان، زبان مشترک شادی، همبستگی و احترام متقابل است، هنوز اقلیتی تاریک‌اندیش وجود دارند که از یک تبریک ساده میان دو باشگاه بزرگ فوتبال در آسیا و اروپا احساس تهدید می‌کنند. تبریکی متقابل میان تراختور آزربایجان و باشگاه قالاتاسارای تورکیه که از جنس احترام و هویت مشترک فرهنگی بود، با موجی از نفرت و تخریب از سوی قوم‌گرایان تاجیک در فضای مجازی مواجه شد.
در یکی از کانال‌های تلگرامی وابسته به یک رسانه ورزشی فارسی‌زبان، انتشار این خبر ـ که بر پایه واقعیتی ساده اما باشکوه استوار بود: پیوند زبانی، فرهنگی و احترام متقابل ملت تورک ـ با هجمه‌ای کم‌سابقه روبه‌رو شد. هزاران نفر که خود را پشت شعارهای به اصطلاح «وطن» و «ملی» پنهان می‌کنند، با هماهنگی قبلی به این خبر یورش بردند و نزدیک به ده‌هزار «دیس‌لایک» پای یک تبریک ساده ورزشی نشاندند.
این فقط یک واکنش نیست؛ این سندی است از عمق تاریکی ذهن‌هایی که نه ورزش را می‌فهمند، نه احترام را، نه تنوع را، و نه حقیقت زیستن در یک جغرافیای چندملیتی را.
این جماعت، از تبریک به تراختور آزربایجان – تیمی که نماینده هویت تورکان در جغرافیای ایران است – برآشفته‌اند، چرا که با هر موفقیت تراختور، دیوارهای جعلی «یک‌دست‌سازی» ترک برمی‌دارد. از قالاتاسارای خشمگین‌اند چون می‌دانند یک سلام ساده از یک باشگاه بزرگ تورکیه، برای میلیون‌ها تورک در جغرافیای ایران معنای دیده‌شدن، شنیده‌شدن و احترام دارد.
اما فراموش نکنید: این قوم‌گرایان، اگرچه پر سر و صدا، اما تنها و منزوی‌اند. آن‌ها نه توان توقف موج عظیم استقلال‌خواهی تورکان را دارند، نه می‌توانند جلوی پیوند ملت تورک را در مرزهای سیاسی مختلف بگیرند. صدای شادی قهرمانی تراختور آزربایجان، صدای تبریک از استانبول تا تبریز، صدای نسلی است که دیگر به حذف، رضایت نمی‌دهد.
اگر از تبریک ترسیده‌اید، پس بترسید از فردایی که این صداها، این هویت‌ها و این ملت دیگر خاموش نخواهند ماند.
