این روزنامه در شماره سه‌شنبه ۲۴ مرداد ماه خود اظهارات مهناز كاظمی، يكی از مديران «مركز حمايت از معلولین ضايعات نخاعی ایران» را بازتاب داد و نوشت «اوضاع معلولين ضايعه نخاعی به ويژه پس از گرانی‌های چندين باره در كشور، چندان مناسب نيست».
خانم كاظمی در این مصاحبه به آمار بانک اطلاعاتی «مرکز حمایت از معلولین ضایعات نخاعی ایران» اشاره کرده و گفته که این مرکز از طریق خانوادهای افراد دچار ضایعات نخاعی از مرگ آنها اطلاع یافته است.
وی که خود چهار دهه پیش در اثر تصادف دچار ضایعه نخاعی شده است، به روزنامه اعتماد گفت که «هزينه لوازم بهداشتی و درمانی سر به فلک كشيده و حتي هر گاز استريل، دو تا سه هزار تومان است» در حالی که اين موارد برای افراد دچار ضایعات نخاعی از غذا نیز مهم‌تر است.»
این مقام «مرکز حمایت از معلولین ضایعات نخاعی ایران» افزود: «بر اساس بانک اطلاعاتی ما در اين دو سال بین ۱۷۰ تا ۲۰۰ مددجوی ضايعه نخاعی كه اغلب جوان و در رده سنی ۲۲ تا ۳۵ سال بودند، فوت كرده‌اند و دليل فوت آنها بيشتر زخم بستر و عفونت‌های ناشی از نبود لوازم بهداشتی بوده است.»
به گفته خانم کاظمی، در دوره شیوع كرونا جان باختن شماری از افراد دچار ضایعات نخاعی به «كرونا» نسبت داده شد اما «بيشتر این فوتی‌ها به خاطر كرونا نبود و دليل آن زخم بستر و عفونت‌هايی بود كه تمام بدن بچه‌ها را می‌گرفت.»
وی افزود: «مددجويانی را در اين دو سال از دست داديم كه هرگز باور نمی‌كرديم چون مانند دوستان ما بودند. يک دفعه خانواده با گريه تماس می‌گيرد و می‌گويد اين زخم بستر بالاخره دختر يا پسرم را از پا در آورد. هم به ما و هم به مددجويان ديگر شوک وارد می‌شود و آنها هم از شرايطی كه دارند نااميد می‌شوند.»
«مرکز حمایت از معلولین ضایعات نخاعی ایران» یک سازمان غیردولتی است که در سال ۱۳۸۵ تاسیس شده و تحت نظارت سازمان بهزیستی فعالیت می‌کند. این مرکز که مدیرانش اغلب خود از افراد دچار «ضایعات نخاعی» هستند در حال حاضر دو هزار و ۱۰۰ توانخواه در استان تهران و ۷۰۰ مددجو از استان‌های دیگر در این مرکزیت عضویت دارند.
مهناز کاظمی در مصاحبه با روزنامه اعتماد همچنین به موارد متعدد خودکشی در میان افراد دچار ضایعات نخاعی به دلیل عدم ارائه خدمات مشاوره‌ای مناسب به آنها نیز اشاره کرد.
با این حال او گفت که این مرکز «درباره خودکشی آماری ندارد چون اغلب به آنها گفته نمی‌شود» و حتی فوت برخی مددجويان نیز در مواردی بعد از یک سال از سوی خانواده‌ها اطلاع داده می‌شود.
