مقالات

واکنشی به موضوع دریاچه اورمیه  ائلدار بیلگی سِئوَن

اکنون پس از مدتی تمرکز جمعی عموم ملت آذربایجان روی وضعیت دریاچه اورمیه نوبت به تصمیم فراخوان اعتراضات رسیده است و در این مدت کم باقیمانده تعدادی موافق و عده ای مخالف این تصمیم در بین فعالین شروع به ابراز موضع خود کرده اند لازم دیده شد که به این موضوع بپردازیم.

همانطور که آقای لسانی بر روی حرکت میدانی و حفظ روحیه مطالبه گری و ارتباط اجتماعی در وسط جامعه و نه در فضای مجازی تاکید کردند و با حفظ موضع نسبت به سایر منافع این حرکت جمعی بنظر میرسد باید دیدگاه منتقدانه هم به این تصمیم داشته باشیم.
جداسازی مرز بین عمل و تفکر به سادگی انجام پذیر نیست ، آیا این حرف که دیگر شعار و حرف بس است و باید در کف خیابان ها دنبال احقاق حقوق خود باشیم مطلقا حرف درستی است؟ در طول ۱۵۰ سال تاریخ این مرز و بوم کم شاهد حرکت های اعتراضی ملت آذربایجان نبوده ایم ، اخیرا به یک مورد اقای مینایی با عنوان شورش در تبریز در زمان مشروطه نیز اشاره کردند که چطور بدون فکر و تئوری لازمه فقط با حضور در خیابان چه ضرراتی را به جامعه وارد کردند.برای مثال ارضای کاذب نیاز به عمل گرایی پس از اعتراضات خیابانی مانع تفکر مطالعه عمیق ریشه های وضعیت موجود توسط مردم میشود و باعث میشود اصول اولیه اعتراضات کنار گزاشته شود.اصل اول اعتراض و مطالبه گری قبول کلیت مخاطب اعتراض است.مگر ملت آذربایجان همچنین فکری نسبت به حکومت مرکزی دارند؟ اصل دیگر اعتراضات ، مبرّی ندانستن خود معترض از وضعیت موجود است ، اینکه چه بسا بسیاری از همین معترضین به خشکی دریاچه خودشان در بنگاه های املاک زمین های کشاورزی را به هزار متر قطعه قطعه کرده و هر کس از راه رسیده یک چاه شخصی در آن حفر کرده است ، رطب خورده چگونه منع رطب میتواند بکند؟ شاید در جواب این نقد گفته شود مقصر اصلی خشکی دریاچه حکومت است که باز میگردیم به نقد اول، خب راه حل چیست ؟البته که راه حل در خانه نشستن و استوری گزاشتن و حرف های بی سر و ته نیست ، راه حل تقسیم وظایف است ، وظیفه عموم ما ملت اعتماد به فعالین مدنی و روشنفکران و متخصصان است و شروع تغییر از خود در نحوه زندگی و اشتغال خود است ، شروع به بالا بردن سطح سواد عمومی با مطالعه و دوری از ابتذال های رفتاری و اخلاقی است و وظیفه روشنفکران قبل فراخوان دادن متحد کردن شاخه های احزاب و نوشتن مانفیست سیاسی برای حرکت ملی آذربایجان است که در آن به همه مسائل از نوع حکومت آینده گرفته تا مسائل محیط زیستی و اقتصادی و فرهنگی و مشکلات بالقوه با اقوام دیگر و غیره پرداخته شده باشد.صد البته و امیدوارانه فعالین در این مسیر قرار دارند و این فراخوان را صرفا تمرین دموکراسی و حفظ روحیه مبارزه میپندارند ، پس شدیدا احتیاج به اعتراض مسالمت آمیز بدور از خشونت و توهین داریم و حفظ اهداف اصلی یعنی آزادی ، عدالت و حکومت ملی از اوجب واجبات این حرکت است.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

دکمه بازگشت به بالا