او علاوه بر این عکاس هم هست و با تصاویر خود داستان کارکنان بخش درمانی را روایت می‌کند، افرادی که در خط مقدم برای نجات جان مردم مبارزه می‌کنند.
پائولو میراندا پرستار بخش مراقبت‌های ویژه در تنها بیمارستان شهر کرمونا است. شهری کوچک در استان لومباردی ایتالیا که کانون شیوع ویروس در این کشور به حساب می‌آید. تاکنون ۲۱۶۷ نفر در کرمونا به بیماری کووید ۱۹ مبتلا شده و ۱۹۹ نفر هم جان باخته‌اند.
او مثل بسیاری از همکاران خود طی ماه‌های گذشته به طور مداوم در شیفت‌های ۱۲ ساعته کار کرده است.
” ما حرفه‌ای هستیم اما داریم از پا درمی‌آییم. احساس می‌کنیم در سنگر جنگ هستیم و همگی ترسیده‌ایم. ”
پائولو که عاشق عکس گرفتن است تصمیم گرفته با تصاویر خود شرایط ناخوشایند بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان را به ثبت برساند.
” هیچوقت دلم نمی‌خواهد آنچه دارد اتفاق می‌افتد را فراموش کنم. این اتفاقات بخشی از تاریخ خواهند شد و از نظر من قدرت تصاویر از کلمات بیشتر است. ”
پائولو قصد دارد در عکس‌های خود توان همکارانش را به تصویر بکشد، همین‌طور شکنندگی‌شان را.
” چند روز پیش یکی از همکاران‌مان ناگهان در راهروی بیمارستان شروع به فریاد زدن و بالا و پایین پریدن کرد. آزمایش ویروس کرونا داده بود و فهمیده بود به آن مبتلا نشده است.”
” او معمولا آدم خیلی آرامی است اما چون ترسیده بود نمی‌توانست جلوی ابراز احساساتش را بگیرد. او هم یک انسان است. ”
پائولو و سایر اعضای تیمش روزهای بسیار سختی را می‌گذرانند اما این اتفاقات رابطه‌شان را نزدیک‌تر کرده و آن‌ها سعی می‌کنند به یکدیگر کمک کنند.
” گاهی اوقات وقتی حال بیماران‌مان بهتر نمی‌شود از هم می‌پاشیم، ناامید می‌شویم و گریه می‌کنیم. وقتی برای یک پرستار چنین اتفاقی می‌افتد، سایر اعضای تیم فورا به کمک او می‌آیند و سعی می‌کنند حالش را بهتر کنند. برایش جوک تعریف می‌کنیم و کاری می‌کنیم لبخند بزند و حتی بخندد. اگر این کار را نکنیم دیوانه می‌شویم. ”
در ایتالیا در طول ۴ هفته بیش از ۴ هزار نفر بر اثر ابتلا به ویروس کرونا جان باختند.
با بیش از ۳۵ هزار مورد تایید شده ابتلا به کووید ۱۹ ، ادامه کار برای پزشکان و پرستاران سخت شده، به ویژه در شهرهای شمالی که بیش از مناطق دیگر درگیر این بیماری هستند.
پائولو، در طول ۹ سال فعالیت پرستاری بارها شاهد مرگ انسان‌ها بوده و به آن عادت دارد. اما آنچه در جریان شیوع این بیماری همه‌گیر او را متاثر کرده این است که می‌بیند عده زیادی در تنهایی می‌میرند.
” وقتی بیماری در بخش مراقبت‌های ویژه جان می‌دهد، معمولا خانواده‌اش کنار او هستند. این مرگی همراه با عزت است. ما برای حمایت از آن‌ها کنارشان می‌مانیم. این بخشی از کار ماست.”
” خانواده و دوستان معمولا اجازه ملاقات دارند و می‌توانند کنار تخت بیمار جمع شوند. اما در یک ماه گذشته برای جلوگیری از انتشار ویروس ملاقات ممنوع شده است. آن‌ها حتی نمی‌توانند به بیمارستان بیایند. ”
” ما به همه این بیماران مبتلا به ویروس رسیدگی می‌کنیم، افرادی که عملا به حال خود رها شده‌اند. مرگ در تنهایی چیز بسیار زشتی است و آن را برای هیچکس آرزو نمی‌کنم. ”
بیمارستانی پر از بیمار
بیمارستان کرمونا به بیمارستان ویژه مبتلایان به ویروس کرونا تبدیل شده است. فقط مبتلایان به کووید ۱۹ در این بیمارستان – که گنجایش حدود ۶۰۰ بیمار را دارد – بستری می‌شوند و سایر فعالیت‌های پزشکی در آن به حالت تعلیق درآمده است.
بیماران جدید هم به این بیمارستان منتقل می‌شوند اما در بخش مراقبت‌های ویژه دیگر تخت خالی باقی نمانده.
” هر جایی بتوانیم، در همه گوشه‌های بیمارستان تخت می‌گذاریم. بیمارستان در حال حاضر بیش از حد شلوغ است.”
یک بیمارستان صحرایی با ۶۰ تخت مراقبت‌های ویژه خارج از این بیمارستان در دست احداث است. اما این هم کافی نیست.
نوری در انتهای تونل
اما پائولو چگونه خودش را با این شرایط وفق می‌دهد؟
او می‌گوید عشقی که مردم در سراسر کشور به پرستاران ابراز می‌کنند، آن‌ها را سرپا نگه داشته.
بسیاری از این پرستاران به عنوان قهرمان مورد ستایش قرار گرفته‌اند.
تیم پرستاران بیمارستان کرمونا هر روز با سیلی از هدایای مردم روبرو می‌شوند.
” هر روز که سر کار می‌آییم با یک چیز جدید روبرو می‌شویم. پیتزا، انواع شیرینی، کیک، نوشیدنی … چند روز پیش ۱۰۰۰ کپسول قهوه اسپرسو هدیه گرفتیم. بگذارید این طور بگویم، با خوردن کربوهیدرات روحیه‌مان را بالا نگه می‌داریم. ”
این هدایا تا حدی به پائولو احساس آرامش می‌دهند، اما او هیچوقت نمی‌تواند به طور کامل از کارش فاصله بگیرد.
” در پایان شیفت کاری خسته و کوفته به خانه برمی‌گردم اما شب‌ها وقتی می‌خوابم بارها از خواب بیدار می‌شوم. بیشتر همکارانم هم همین اوضاع را دارند. ”
تنها چیزی که به او برای ادامه دادن انرژی می‌دهد آدرنالین است.
اما اوضاع کنونی تاثیرات منفی خودش را دارد و پائولو هم هر روز بیشتر احساس خستگی می‌کند.
” در حال حاضر هیچ نوری در انتهای تونل نمی‌بینم. نمی‌دانم چه اتفاقی خواهد افتاد. فقط امیدوارم تمام شود.”
