آب شرب و آشامیدنی مردم دهستان قولونجو (قولنجی) شور و غیر قابل آشامیدن است. این معضل سالهاست مردم قولنجی را رنج می‌دهد و حتی موجب کوچ و مهاجرت مردم به شهر و روستا های اطراف شده است.
به گفته اهالی، در داخل روستا دو قنات آب شرب آشامیدنی وجود دارد که سرچشمه هایش از کنار تپه شن و ماسه می گذرد، که مردم روستا ساعت ها در سرما و گرما برای تهیه آب آشامیدنی صف تشکیل می‌دهند.
طبق آخرین گزارشات دریافتی یک کُرد به اسم «ح.ا» با روند غیر قانونی اقدام به دریافت مجوز کرده و خواهان تاسیس کارخانه تولیدی شن و ماسه در تپه نزدیکی قنات می‌باشد.
اما با تاسیس این کارخانه، دو قنات آب شرب آشامیدنی تخریب و موجب کوچ اجباری هزاران نفر از روستا می‌شود.
ماده ۱۳۸ قانون مدنی حکومت ایران تصریح می‌کند: «حریم چشمه و قنات از هر طرف در زمین رخوه (۵۰۰) گز ودر زمین سخت (۲۵۰) گز است لیکن اگر مقادیر مذکوره در این ماده و ماده قبل برای جلوگیری از ضرر کافی نباشد، به اندازه ای که برای دفع ضرر کافی باشد به آن افزوده می شود.»
با توجه به مفاد ماده مقادیر مندرج با توجه به وضعیت زمین برای دفع ضرر قابل افزایش می‌باشد، اما قابل کاهش نمی‌باشد.
رعایت حداقل فواصل فعالیت استخراج و بهره‌برداری از مواد معدنی، نسبت به مراکز حساس به جز جاده‌ها بدون استفاده از ناریه ۵۰۰ متر و با استفاده از ناریه مطابق طرح آتشبازی (در هر صورت این فاصله نباید از ۸۰۰ متر کمتر باشد.)
این در حالی است که فاصله قنات با تپه ۲۵ متر و ۷۲ متر می‌باشد و دریافت مجوز تاسیس کارخانه تولیدی شن و ماسه نقض صریح و آشکار قوانین است.
مردم قصبه قولونجی می‌گویند واکنش و اقدامات مسئولین نیز عمدی بوده و دست های پشت پرده با لابی گری درصدد تخلیه روستا در سال های آتی می‌باشد.
قصبه قولونجو در سالهای ۱۹۱۸ و ۱۹۱۹ مقر سربازان سپاه عثمانی برای دفع شرارتهای جیلووها و اکراد بوده‌است و از مشاهیر قولونجو می‌توان به نام‌هایی همچون حاج قیلینج خان، محمد علی بوزقورت مشهور به «غازی بوزقورت» که مزارش در استان هکاری ترکیه است و دده کاتیب عالم و شاعر مشهور تورک و کاتیب اوغلو اشاره کرد.
طی سالهای اخیر با افزایش خودآگاهی ملی، بیداری ملی، بازگشت به خویشتن ملی، و بازشناخت تاریخی هویتی تورک ها و با تشکیل مراسمات فرهنگی و ادبی در قولونجو، این روستا به یکی از روستای امنیتی تبدیل گردیده است.
