به گفته این خبرگزاری، این اعتراضاتِ ظاهرا خودجوش و بی‌رهبر، که عمدتاً طبقات متوسط و بالا را به خیابان‌ها آورده است، برخی نقاط قوت و ضعف اعتراضات ضدحکومتی را به نمایش می‌گذرد که طی چند دهه اخیر در ایران روی داده‌اند.
از زمان انقلاب اسلامگرایانه در ایران در سال 1979، اعتراضات مردمی همیشه یکی از مشخصه‌های ایران بوده است. خیزش دانشجویی سال 1999 رژیم را شوکه کرد، و اعتراضات اقتصادی در اواخر سال 2017 و اوایل سال 2018 کشور را در بر گرفت. در سال 2019 نیز خشم عمومی بابت افزایش قیمت بنزین به تظاهرات در سرتاسر ایران انجامید.
به باور «آسوشیتدپرس»، تظاهرات جاری در ایران نزدیک‌ترین نمود پیشین خود را در تظاهرات سال 2009 علیه خامنه‌ای و احمدی‌نژاد می‌یابد، چرا که معترضان آن زمان نیز عموما از طبقات متوسط و بالای جامعه بودند. به گفته شاهدان عینی، هیچ‌کدام از شعارهای اقتصادی تظاهرات‌های قبلی در اعتراضات اخیر شنیده نشده است.
با این حال، بین تظاهرات‌های اخیر و تظاهرات سال 2009 تفاوت‌های عمده‌ای هم وجود دارد. از جمله اینکه تظاهرات سال 2009 میلیون‌ها نفر را یکجا به خیابان‌ها کشاند، اما اعتراضات فعلی هنوز «میلیونی» نشده است.
همچنین، اعتراضات سال 2009 به یکباره خاموش نشد، و دو سه سال طول کشید تا پلیس و دستگاه امنیتی رژیم توانستند آن را کاملا سرکوب کنند، به‌طوری که اعتراضات در نهایت در سال 2011 پایان یافت. در مقام مقایسه، اعتراضات فعلی تازه وارد هفته سوم خود شده‌اند.
با توجه به این پیشینه، «آسوشیتدپرس» نتیجه می‌گیرد که لحظات سرنوشت‌ساز هنوز «پیش روی» رژیم و تظاهرکنندگان قرار دارند، و اگر تظاهرات در سرتاسر ایران ادامه یابد و گسترش پیدا کند، حکومت مجبور خواهد شد «تصمیم‌های دشوار» اتخاذ کند.
