این پسماندها حاصل واحدهای تولیدی شهرک روی زنجان هستند. خاک معدن سرب و روی انگوران به این منطقه منتقل می شود و در اینجا به شمش روی تبدیل می شود و به شکل خام به شهرهای فارس نشین مرکز کشور منتقل می شود. پسماندهای سمی و خطرناک این واحدها طی سالیان گذشته در اقدامی غیراصولی و خطرناک در ۵ کیلومتری شهر زنجان دپو شده و هم اکنون به ۱۰ میلیون تُن رسیده است.
مردم زنجان با وجود وعدههای عملی نشده مسوولان به همجواری با این پسماندهای خطرناک ادامه می دهند، پسماندی که نه تنها محیط زیست بلکه جان مردم را تهدید میکند، چرا که با وزش باد گردوغبار این پسماند وارد ریههای مردم میشود و با هر بارش باران شیرآبه آن وارد خاک و محیط زیست میشود.
پسماندهای دپو شده در این منطقه علاوه بر سرب و روی مواد دیگری مانند«کادمیوم، جیوه، کوبالت و نیکل» هم دارند.
معدن انگوران که بزرگترین معدن سرب و روی خاورمیانه محسوب می شود در شهر مانیشان(ماهنشان) زنجان قرار دارد که بیش از ۷۰ سال است توسط حکومت ایران استخراج و استحصالات آن به استانهای فارس نشین مرکز کشور ارسال می شود و مردم منطقه نیز از فقر، بیکاری و محرومیت رنج می برند , و با مشکلات زیست محیطی این معدن دست به گریبان هستند.
پیشتر منصور ملکینژاد، شهردار سابق شهرستان مانیشان، در اعتراض به تاراج ۷۰ ساله «معدن سرب و روی انگوران» گفت: «با اینکه منطقه، هفتمین معدن سرب و روی جهان و اولین معدن سرب و روی خاورمیانه را در دل خود جای داده است، اما مبالغ حاصل از ارزشافزوده این شرکتها نصیب شهرداریهای کرمان و اصفهان میشود و به عبارتی مردم محروم مانیشان، سرشان بیکلاه میماند.»
در آذرماه ۱۴۰۰ نیز اسکندر عابدینی رئیس شورای استان زنجان با انتقاد از غارت معادن استان زنجان توسط مرکزنشینان گفت: «تاکنون ریالی از محل عواید ناشی از فروش معادن شهرستان مانیشان برای عمران و آبادانی این منطقه هزینه نشده است.»
در دیماه ۱۴۰۰ جلیل جزونقی فرماندار مانیشان در گفتگو با فارس با بیان اینکه «درحال حاضر ۲۴۰ کیلومتر از راههای روستایی این منطقه خاکی است» خواستار پرداخت شدن سهم منطقه از معادن شد.