خبرهای منتشر شده حکایت از آن دارد که برخی از سازمانها و نهادهای ذی نفوذ، علیرغم « وقفی» بودن اراضی «روستای بابا باغی» (محل اسکان بیماران جذامی)، با تعطیل کردن مدرسه، نانوایی، آزمایشگاه، داروخانه و رادیولوژی این «آسایشگاه» قصد کوچاندن اجباری جذامیان و سعی بر خالی از سکنه کردن این مناطق را داند.
در نامه ساکنان آسایشگاه و روستای باباباغی تبریز، آمده است: «هم اینک دانشگاه علوم پزشکی تبریز با زیرپا گذاشتن برخی مسایل، و تعطیل کردن مدرسه، نانوایی، آزمایشگاه، داروخانه و رادیولوژی قصد کوچ اجباری ما را دارد.
جذامیان آسایشگاه باباباغی با اشاره به اینکه این مکان جزو اراضی وقفی به نام جذامیان است، یادآور شده‌اند: دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال ۱۳۸۳ سند این اراضی را به نام خود زده است و بر همین اساس تعدادی از خانه‌ها را خالی و سپس تخریب کردند.
در این نامه تاکید شده است: ما از مسوولان و مدیران ارشد استانی می‌خواهیم خودشان قضاوت کنند آیا این اقدامات سزاوار است؛ ما جذامیان طرد شده از جامعه دادمان را به دادرسان رساندیم و انتظار رسیدگی به خواسته‌های به حق خود را داریم.
در این نامه با اشاره به اینکه چندین دهه است ساکنان باباباغی همت خود را برای عمران و آبادی این محل به کار بسته و دارای حق آب و گل در آن هستند، آمده است: از مسوولان دلسوز استان برای رفع مشکلات و رسیدگی به آن، انتظار دادرسی داریم و دست کمک به سوی آنها دراز می‌کنیم تا چند صباح از عمر باقی مانده خود را با حداقل مشکلات به پایان برسانیم.
ساکنان باباباغی تشریح کرده‌اند: این محل مامن و ماوای قریب به ۳۰۰ نفر گرفتار در طوفان زندگی است که بیش از ۸۰ سال با داشتن جذام و انواع امراض زندگی کرده‌اند و ادامه حیات آنها به رغم هزاران مشقت، با کشاورزی، دامپروری و درختکاری سپری می‌شود.
گفتنی است که آسایشگاه باباباغی در روستایی به همین نام در آذربایجان‌شرقی در دهستان اسپیران بخش مرکزی شهر تبریز در میان دره‌ای از کوه‌های شمال غرب تبریز و در نزدیکی کوه «بهلول» و کوه‌پایه‌های «حلّی» بنا شده است.
این مکان روزگاری شکارگاه ناصرالدین میرزا ولیعهد قاجار در تبریز بود.این آسایشگاه به مساحت بیش از ۷۵ هکتار در ۱۵ کیلومتری شمال‌غربی تبریز در سال ۱۳۱۰ شمسی به اسکان بیماران جذامی اختصاص یافت و ۲ سال بعد در سال ۱۳۱۲ بلدیه تبریز شهرک باباباغی را به مبلغ ۶۰۰ تومان خریداری کرده و پس از انجام برخی تغییرات و مهیا کردن شرایط اولیه این مکان را به وزارت بهداشت آن زمان واگذار کرد.
آسایشگاه باباباغی در سال‌های ابتدایی تأسیس به دلیل حصارهای سه متری اطراف آن بیشتر به یک اردوگاه شباهت داشت و فعالیت خود را با پذیرش ۷۵ بیمار جذامی آغاز کرد اما پس از ۲ سال تعداد ۶۰۰ نفر از جذامیان مناطق مختلف را در خود جای داد.
از سال‌های اول دهه ۱۳۴۰ باباباغی محل فعالیت پزشکان بین‌المللی از کشورهایی چون فرانسه و لبنان شد و پزشکان ایرانی برای آموزش درمان بیماری جذام از سوی سازمان بهداشت جهانی به کشورهای اروپایی و آفریقایی اعزام شدند و پزشکانی چون پروفسور محمدحسین مبین که لقب «پدر جذامیان» را به وی داده اند، فعالیت‌های گسترده‌ای در این مجموعه انجام داده است.
.
.
