«دختری با گوشواره مروارید» مشهورترین و چشمگیرترین نقاشی یوهانس ورمایر، نقاش هلندی است. برخی به آن «مونا لیزای شمال» نیز می گوید.
این نقاشی، احساس نگاه کردن از بیرون را که در اکثر نقاشی های دیگر ورمایر وجود دارد متلاشی می کند و به ما این احساس را می دهد که شخصی که در تابلو جلویمان ایستاده را می شناسیم. دختر عادی‌ای که انگار می خواهد با ما صحبت کند. یک نقاشی خارق العاده که بسیار عادی به نظر می رسد.
تابلویی که با ترسیم کردن یک زن، سعی می کند به زنان در جامعه حق و حقوق قایل شود و در نظم اجتماعی به آنها جایی را اختصاص دهد.
تابلویی که نه یک اشرافی، همسرش یا راهبه را بلکه با ترسیم یک شخص عادی از اعتراض مردمی نسبت به نظم موجود آن زمان حمایت می کند. و نقاشی‌ای که به اندازه جذب تماشا کننده‌اش به درون خود اثری سحرآمیز است.
این نقاشی هنوز هم در لاهه هلند و در یک موزه کوچک به نام موریتشویو قرار دارد.
ورمایر تابلوی خود را با عنوان «ivmeer» امضا کرده، اگرچه تاریخ دقیق آن مشخص نیست اما به احتمال زیاد این تابلو در قرن ۱۷ ساخته شده اما شهرت خود را در قرن ۲۰ به دست آورده است.
اگرچه پارادایم نیوکلاسیکی در هنرها که وابسته به قوانین سفت و سختی همچون مشروعیت نقاشی در ترسیم آریستوکرات ها، راهب ها و آدم های مهم بود اواخر قرن هیجده و با شروع جنبش هنری رمانتیسم اعتبار خود را از دست داد اما به نظر می رسد که یوهانس ورمایر نقاش تابلوی «دختری با گوشواره مروارید»، یک قرن پیش تر از این جنبش اعتبار هنری نیوکلاسیکی را به چالش کشده است.
در این نقاشی که با نام «مونالیزای شمال» نیز شناخته می شود، همانطور که لبخند مونزا لیزا اسرارآمیز است، در این تابلو هم دختر با لب های باز شده -که انگار می خواهد سخن بگوید- و گوشواره در گوش‌اش توجه را جلب می کند.
گوشواره مروارید نقطه مرکزی نقاشی را تشکیل می دهد. وقتی به گوشواره که بی‌نقص ترسیم شده با دقت نگاه کنی متوجه می شوی که به صورت اشک ساخته شده و بازتاب نور با مهارت تمام انعکاس داده شده است.
وقتی حساسیت نقاش که حداکثر ۲-۳ نقاشی در سال می ساخته مورد توجه قرار می گیرد، اهمیت جزئیات فشرده در این نقاشی اهمیت بیشتری می یابد.
