پنجاه و نهمین کنفرانس سالانه غیر رسمی عمدتا سه روزه مونیخ در سال ۲۰۲۳ با حضور سران بیش از ۴۰ کشور و هیئت‌های نمایندگی ارشد ۹۰ دولت در روزهای ۱۷ تا ۱۹ فوریه برگزار گردید ، و می توان گفت کنفرانس مونیخ ۲۰۲۳ بیشتر به دلیل دیدارهایی که در حاشیه برگزاری کنفرانس انجام گردید ، مورد توجه قرار گرفت .
موضوع‌های مختلفی سبب شدند تا کنفرانس امنیتی مونیخ ۲۰۲۳ در روزها و هفته‌های اخیر در کانون مباحث قرار بگیرد؛ نخست، پایان ریاست ۱۴ ساله ولفگانگ ایشینگر و آغاز ریاست کریستوف هویسگن بر این کنفرانسی با رویکردهای بحث برانگیز در میانه بحران‌های متعدد، دوم، ورود بحران اوکراین به دومین سال خود و سوم، عدم دعوت از مقام‌های رسمی ایران و روسیه و دعوت از گروهی از فعالین سیاسی و سلبریتی های مخالف حکومتهای ایران و روسیه به این کنفرانس .
در ابتدا نیاز است بدانیم ماهیت کنفرانس امنیتی مونیخ چگونه بوده و جایگاه این کنفرانس در حقوق بین الملل چگونه است؟
کنفرانس امنیتی مونیخ یا داووس امنیتی، در سال ۱۹۶۳ و از دل جنگ سرد سر برآورد و از آن زمان تاکنون به صورت یک گردهمایی سالانه با حضور مقام‌های رسمی کشورهای مختلف و ناظران و کارشناسان بین المللی برای بحث درباره مسائل گوناگون جهان در هتل پنج ستاره باریشیه هوف شهر مونیخ در آلمان برگزار می‌شود.
این کنفرانس در سال ۱۹۶۲ توسط یک روزنامه نگار آلمانی با عنوان جلسه نمایندگان دفاعی کشورهای عضو ناتو تاسیس شد و از سال ۱۹۹۹ سیاستمداران، تجار و مقام‌های نظامی کشورهای اروپایی در آن شرکت کردند؛ رفته رفته این کنفرانس به محلی برای برگزاری جلسات غیررسمی متعدد میان سیاستمداران سراسر جهان برای بحث در مورد ابتکارهای جدید سیاست امنیتی تبدیل شد.
در واقعیت کنفرانس امنیتی مونیخ توسط یک شرکت خصوصی برگزار می‌شود و تصمیماتش ارتباط مستقیمی با سیاست خارجی کشورهای غربی ندارد.
حتی ولفگانگ ایشینگر که از سال ۲۰۰۸ تا سال ۲۰۲۲ ریاست این کنفرانس را برعهده داشت درباره تصمیم عدم دعوت از ایران و روسیه، نارضایتی‌اش را بیان کرد. به بیان دیگر اگر او هنوز رئیس این کنفرانس بود، احتمالا نمایندگان دولت ایران دوباره دعوت می‌شدند و خبری از مخالفان نبود.
اما این به معنای کم‌اهمیت بودن تصمیم روسای کنفرانس امنیتی مونیخ نیست. آنها بخشی از نخبگان جامعه مدنی اروپا محسوب می‌شوند که در عالی‌ترین سطح در تلاشند تا بر روی سیاست‌های کشورهایشان اثربگذارند.
کنفرانس امنیتی مونیخ ۲۰۲۳ در آستانه آغاز نیز با انتقادات شدید اگنس کالامارد دبیرکل عفو بین الملل مواجه شد و اگنس کالامارد، دبیرکل عفو بین الملل در آستانه آغاز کنفرانس امنیتی مونیخ تاکید کرد: کنفرانس امنیتی مونیخ باید آماده پاسخگویی به پرسش‌های دشوار در مورد ناکامی چند دهه ای در حمایت از قوانین بین‌المللی باشد؛ سران شرکت کننده باید بدانند که منافع تعریف شده محدود و سیاست‌های شکست خورده آنها چرخه جنایات گسترده، درگیری‌ها و رنج‌های انسانی را تشدید کرده است.
حال نگاهی به قسمتی از کنفرانس امنیتی مونیخ ۲۰۲۳ که حداقل جنجال رسانه ای بسیاری در بلوک شرق به پا کرده است بیاندازیم ؛
دعوت از تعدادی مخالف دولت روسیه ( دعوت به نشست رسمی ) و گروهی از فعالین سیاسی و سلبریتی های مخالف حاکمیت ایران ( دعوت به نشست غیر رسمی و حاشیه ای کنفرانس ) ؛
قطعا اینکه صدای اعتراض مردم ایران به گوش جهانیان رسیده است جای امیدواری دارد ، اما اینکه یک کنفرانس غیر رسمی معتبر گروهی از فعالین سیاسی را که متاسفانه سابقه سیاسی قدرتمندی نداشته و اساسا آنها را جزو الیت سیاسی جغرافیای سیاسی ایران نیز نمیتوان شمرد جای انتقاد و تأسف دارد .
متاسفانه با مشاهده دقیق صحبتهای نفرات ایرانی حاضر نه تنها احساس غرور به فعالین سیاسی دست نمی دهد بلکه چیزی جز پایین آوردن جایگاه سیاسی اپوزیسیون حکومت ایران و القای این موضوع به جهانیان که اپوزیسیون حکومت ایران آنقدر بی برنامه و ضعیف است که به هیچ نمی توان بر روی آن سرمایه گذاری کرد ، چیز دیگری قابل مشاهده نبود .
جناب پهلوی خود را صدای آلترناتیو حکومت ایران معرفی می کنند ( نه مخالفین و اپوزیسیون بلکه صدای آلترناتیو ) ؛ حال انتقادی که سخنان ایشان وارد است این است که شما صدای کدام آلترناتیو هستید ؟؟
آیا اینکه چند اکتیویست و سلبریتی دور هم جمع شوند را می‌توان آلترناتیو یک حکومت نامید ؟
قطعا انتظارمان از جناب پهلوی به دلیل اینکه از سواد سیاسی بالایی برخوردار نیستند بالا نیست ،
اما قطعا کسی که خود را صدای آلترناتیو میداند باید به معنی این کلمه نیز آشنایی داشته باشد و بداند آلترناتیو به معنای فنی کلمه چیزی فراتر از رهبری یک جنبش است .آلترناتیو چیزی فراتر از رهبر سیاسی است که قطعا باید دارای پایگاه اجتماعی فعال میدانی نیز باشد ( نه صرفا پایگاه مجازی ) ، پایگاهی که به فرمان او بتواند به میدان بیاید و مقابل سلاح بایستد .
حال این سوال پیش می آید که این افراد در جامعه داخلی از چنین جایگاهی برخوردار هستند ؟
متاسفانه زمانی که به سخنان جناب پهلوی در مونیخ و یا واشنگتن نگاهی می اندازیم به این نتیجه می رسیم که ایشان درک درستی از جایگاه خود در اپوزیسیون ندارند ،
ایشان در کنفرانس امنیتی مونیخ در جواب خبرنگاری که از برنامه آنها برای گذار از جمهوری اسلامی میپرسد به کلی گویی اکتفا کرده و اساسا هیچ برنامه جامعی ارائه نمی کنند و صرفا می خواهند این را القا کنند که ما خوب هستیم و جمهوری اسلامی بد !! در حالی که همه میدانیم جامعه سیاسی و جهانی از شنیدن این تیپ صحبت‌ها از کسانی که خود را آلترناتیو حکومت ایران معرفی می کنند خواهد ترسید و هرگز ریسک سرمایه گذاری بر روی اپوزیسیون را قبول نخواهد کرد .
قبل از هر چیزی سلطنت طلبان و در راس آنها جناب پهلوی باید قبول کنند که ایشان جزو الیت سیاسی نیستند و صرفا می توانند به عنوان یک فعال سیاسی عمل کنند ،
بدون شک کسانی که از دادن یک راهکار سیاسی مناسب برای گذار از جمهوری اسلامی عاجز مانده اند ؛ کسانی که پلتفرم طراحی شده توسط آنها در جهت خواسته های مردمی که با شناخت به خیابان ها آمده اند نباشد نه تنها جایگاهی در آینده سیاسی این جغرافیا نخواهند داشت بلکه بی شک در جایگاه و اعتبار دیگر گروه ها و فعالین سیاسی حل خواهند شد .
متاسفانه سلطنت طلبان صحبت از ائتلاف می کنند در حالی نمی دانند نگاه ائتلافی زمانی معنا پیدا می کند که منیت ها کنار گذاشته شوند ،
صحبت از اتوبوسی می کنند که مشخص نیست در هر صندلی آن کدام گروه و تفکر سیاسی خواهد نشست و فرمان آن بر دستان کدام گروه سیاسی خواهد بود .
در انتها جواب کوتاهی به کسانی که کنفرانس امنیتی مونیخ را با کنفرانس گوادلوپ( جلسه‌ای که از ۴ تا ۷ ژانویه ۱۹۷۹/ ۱۴ تا ۱۷ دی ۱۳۵۷، میان رؤسای دولت ۴ قدرت اصلی بلوک غرب (آمریکا، انگلستان، فرانسه و آلمان غربی) در جزیره گوادلوپ برگزار شد و یکی از موضوعات اصلی آن بررسی وضعیت بحرانی ایران در آن دوران -آخرین روزهای پیش از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷- بود. ) مقایسه می کنند باید بگوییم که با مطالعه دقیق تاریخ به فرق بین این دو نشست پی خواهید برد و اینکه هرگز جایگاه کنفرانس امنیتی مونیخ با کنفرانس گوادلوپ یکی نبوده و نیست .
