میزان این هجمه سیاسی بی هیچ شبهه‌ای، برآورد خود را در سیاست گذاری‌ها عليه آزربایجان و فعالین مدنی نشان خواهد داد. حتی آن دسته از نمایندگان آزربایجان که خود باختگی‌شان را بارها ثابت نموده و منفعت و جهالت سیاسی را سرلوحه خود قرار داده‌اند، به زودی متوجه تبعات این روند خطرناک خواهند شد، و خواهند دید حرص و آز برخاسته از بی مسئولیتی‌شان، چه هزینه‌ای را برای این ملت به بار خواهد آورد.
اما اینکه برخلاف روال مجالس دونیا، چگونه نماینده ملتی علیه موکلان خود موضع می‌گیرد و به شدت آنها را تخطئه می‌کند باید به ماهیت ساختار سیاسی توجه کرد حقیقت ان است که در آزربایجان ساختار سیاسی مردمی وجود ندارد. در واقعیت، کرسی نمایندگی آزربایجان در مجلس خالی است. و کسانی هم که ادعای نمایندگی دارند، بلااستثنا، گمارده‌های ایرانشهری و نئو شعوبیه هستند.
وقتی نماینده مجلسی از درک چون چرای این همه هجمه سیاسی به آزربایجان غافل است و تازه با مهاجمان همذات پنداری می‌کند، معلوم است که این آدم بی خود صندلی مجلس را اشغال کرده است. مسئله پیش آمده در قفقاز با تفسیری که کارشناسان ایرانی از آن می‌کنند، هزاران فرسنگ فاصله دارد.
وقتی ارمنستان با صراحت امنیت سیاسی خود را در کشاندن پای ناتو و آمریکا به این کشور تعریف می‌کند و رجال سیاسی و کارشناسان وزارت امور خارجه، با فرافکنی واقعیت، آزربایجان و تورکیه را عامل نفوذ ناتو می‌دانند باید گوش‌های یک فرد نماینده بسیار تیز باشد که بفهمد هدف از این دروغ بافی چیست؟ اگر هم از درک و تحلیل آن عاجز است، حداقل می‌تواند به سخنان یکی دو سال پیش جناب ظریف گوش کند که به صراحت اعلام کرد موضوع قدرت سیاسی در ایران چیست!
حقیقت ماجرا این است که نه تنگه زنگه‌زور برای ایران خفگی ژئوپلیتیکی می‌آورد (ارمنستان هیچگاه گذرگاه ایران به غرب نبود بروید تاریخ را بخوانید، تازه مگر در دوره اتحاد جماهیر شوروی، ارمنستان منبع اتصال ایران به اروپا بود که نبود ان را خفگی ژئوپلیتیک بنامند). برای ایران یک خفگی ژئوپلیتیکی وجود دارد و ان نیز عدم درک ملزومات دنیای جدید است) و نه آزربایجان و تورکیه علیه ایران توطئه می‌کنند.
هدف تنها یک چیز است. در بازی سیاسی تورک و فارس، این فارس است که باید حکومت کند.
