اعتراض پرستاران گیلان به تهران کشیده شد

به گزارش ایلنا این پرستاران، امروز صبح، چهارشنبه ۳۱ اردیبهشت، مقابل وزارت بهداشت و درمان در تهران تجمع کرده و به نمایندگی از سایر همکاران خود خواستار رسیدگی به وضعیت قراردادی و حقوق‌های پرداخت نشده خود کردند.

بر اساس اعلام پایگاه اطلاع‌رسانی خانه پرستار که در تاریخ ۲۰ اردیبهشت منتشر شده بود، حدود ۵۵۰ پرستار گیلان که در شرایط بحرانی کرونا جهت استخدام در شرکت آواسلامت فرا خوانده شده بودند اکنون پس از پایان این بحران در وضعیت بلاتکلیفی قرار دارند.

این پرستاران در تاریخ ۲۰ اردیبهشت نیز مقابل دانشگاه علوم‌پزشکی گیلان تجمع کرده بودند.

پرستارانی که طی بحران کرونا شغل پیشین خود را رها کرده و به بیمارستان‌های دولتی پیوسته بودند پس از پایان بحران با قراردادی تحت عنوان حجمی و ۸۹ روزه از دانشگاه علوم پزشکی روبرو شده اند.

خانه پرستار می گوید «این در حالیست که وزارت بهداشت در بحران کرونا و زمانی که به نیروی پرستاری نیاز داشت از پرستاران درخواست کمک کرده بود.»

اما بعد از پایان فشردگی بحران کرونا دانشگاه علوم پژشکی اعلام کرد که قرار داد به صورت قرار داد ۸۹ روزه خواهد بود و پول ساعتی به پرستارها خواد داد.

این در شرایطی است که مسئولین دانشگاه و شرکت آواسلامت پیش‌تر به پرستاران اعلام‌کرده‌ بودند که به دلیل فشرده بودن شیفت ها و سختی کار از مراکز خصوصی انصراف داده و به بیمارستانهای دولتی بیایید.

به گفته خانه پرستار، تنها در استان گیلان ۲۶۷ پرستار از مراکز خصوصی، درمانگاه‌ها و استان‌های مجاور کار قبلی خود را رها کردند تا در دوران اوج بحران به بیمارستان‌های دولتی خدمت کنند.

این در حالی‌است که اکنون به نفرات داوطلب گفته شده یا باید قرارداد موقت ۳ ماهه پیشنهادی را امضا نمایند و یا محل خدمت فعلی را ترک نمایند. این درحالیست که تکلیف دستمزد و کارکرد این نیروها در طی بحران معلوم نشده است.

همچنین در بحبوحه بحران کرونا نیز خبرهایی از اخراج پرستاران و کادر درمانی در ایران منتشر می‌شد.

رئیس کل سازمان نظام پرستاری ایران در نامه‌ای به وزیر بهداشت با اعتراض به اخراج پرستاران در بیمارستانهای خصوصی به بهانه کرونا خواستار دخالت وزیر، برخورد و لغو مجوز این مراکز درصورت اصرار بر تصمیمات این نوع بیمارستانها شده بود.

آن‌طور که به نظر می‌رسد با این‌که در اوج دوران کرونا این پرستاران به یاری بیمارستان‌های دولتی شتافتند و در شیفت‌های کاری پرخطر و بدون تجهیزات کافی تا ۱۶ ساعت روزانه با مرگ دست و پنجه نرم کردند، بی‌آنکه حقوق و مزایای مناسب به آنها تعلق بگیرد. اکنون آنها حتی در معرض خطر از دست دادن شغل‌های پیشین خود هستند.