هر دو شاخص یاد شده در ایران طی سال‌های گذشته سیر نامطلوبی داشته است.
آمارهای ثبت احوال نشان میدهد میانگین سن مرگ‌ومیر در سال ۱۳۹۷ حدود ۶۶.۹ سال بود. به عبارتی سن مرگ‌ومیر در کشور طی پنج سال گذشته کاهش یافته است.
همچنین آمارهای بانک جهانی نشان میدهد امید به زندگی در ایران از ۷۶ سال در ۲۰۱۹ به ۷۴ سال در ۲۰۲۱ کاهش یافته است.
میزان نرخ خام مرگ به نسبت هر هزار نفر در ایران نیز طی دوره یاد شده از پنج به شش افزایش یافته است.
دقیقا مشخص نیست چرا امید به زندگی در ایران سیر قهقرایی دارد، اما این رقم برای نمونه در ترکیه ۲ سال و در عربستان سه سال بیشتر از ایران است.
قطر، کویت، بحرین و امارات از لحاظ این شاخص، وضعیت به مراتب بهتری دارند و امید به زندگی در این کشورها پنج سال بیشتر از ایران است.
از طرفی کاهش امید به زندگی در سال ۲۰۲۰ تقریبا در همه کشورهای جهان به خاطر شیوع کرونا اتفاق افتاد، اما برخلاف کشورهای دیگر که با افزایش دوباره این شاخص در سال ۲۰۲۱ مواجه بودند، ایران کماکان روند نزولی را طی کرده است.
نرخ خام مرگ (شمار فوتی‌ها نسبت به جمعیت منطقه به ازای هزار نفر) در کشورهای عرب حوزه خلیج عربی نیز کمتر از نصف ایران است.
جزئیات آمارهای ثبت و احوال نشان میدهد در میان استان‌های کشور، بالاترین میانگین سن مرگ‌ومیر مربوط به استان گیلان با ۷۱.۳ سال و کمترین مربوط به استان سیستان و بلوچستان، فقیرترین استان کشور، با ۵۰.۷ سال است.
براساس آمارهای سازمان ثبت احوال و وزارت بهداشت ایران، بیشرین دلایل فوت ایرانیان مربوط به بیماری‌های قلبی و عروقی نزدیک به ۴۰ درصد، سرطان‌ها و تومورها با بالای ۱۱ درصد و بیماری‌های دستگاه تنفسی نزدیک ۱۰ درصد سهم است.
بخش عمده‌ای از عوامل مهم مرگ‌ومیر در ایران ارتباط تنگاتنگی با وضعیت آلودگی هوا دارد.
