این وب‌سایت در گزارش خود می‌نویسد، عمده جمعیت این زنان بیکار و یا به مشاغلی که غالباً مشاغل غیر رسمی، بدون بیمه و دارای دستمزد‌های بسیار پایین هستند، مشغول هستند.
در ایران از شمار دقیق کارگران جنسی گزارش دقیقی در دست نیست اما طبق گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس که در سال ۹۳ منتشر شده، «بر اساس اظهارات کارشناسان در سال ۱۳۸۸، در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی سن روسپیگری بالای ۳۰ سال بود، اما اکنون سن روسپگیری به ۱۵ سال به بالا رسیده است. تحقیقات دانشگاه شهید بهشتی نشان داده است که آمار روسپیگری بین زنان متاهل بیشتر از مجردها است و ۱۱ درصد روسپیان شهر تهران با اطلاع همسرانشان دست به روسپیگری می‌زنند.»
براساس گزارش مرکز آمار ایران، در سال ۱۳۹۵ در حالی که میانگین نرخ بیکاری در ایران ۱۲.۴ درصد بود، این نرخ برای زنان ۲۰.۷ درصد بود. در همین سال نرخ بیکاری زنان واقع در گروه سنی ۱۵ تا ۲۹ سال در کشور ۴۲.۳ درصد بوده است.
اساسا زنان به بازار کار غیر رسمی سوق داده می‌شوند تا امکانات کارفرمایی بیشتری برای افزایش نرخ استثمار را فراهم کنند. آمار و ارقام مختلف در ایران و دیگر نقاط جهان، بیانگر همین موضوع است. بر اساس آمار مرکز پژوهش‌های مجلس ۸۰ درصد شاغلان بدون بیمه در سال ۹۶ زن بودند؛ بنابراین زنی که در شرایط رکودی کرونا به طور ناگهانی از کار اخراج شده، اگر مجبور به پرداخت قسط و اجاره و تامین مایحتاج روزانه باشد، عملاً بدون یک ریال حمایت سرگردان خواهد شد.
البته باید توجه داشت که بیکاری و بحران معیشتی به تنهایی دلیلی بر پیدایش موج عظیم پدیده روسپیگری در ایران نیست. دلایل مختلف این پدیده را باید در عرصه وسیعی از بحران‌ها در سیستم حکومتی ایران جستجو کرد که این بحران‌ها به نوعی نشان دهنده فروپاشی بنیان‌های آرمان‌گرایی اسلامی-ایرانی است که جهان‌بینی حکومت تشکیل می‌داد.
