از دیدگاه زندانیانی که در بند بودن خود را انکار میکنند، آزادی واژه ای نامفهوم و بی معناست!
و راه دست یابی به آزادی، درک مفهوم آن و قدم اول در آغاز این مسیر، پذیرش واقعیت و گشودن چَشم بر حقیقتِ تلخِ در بند بودن است.
و مانع اصلی در مسیر دستیابی به آزادی، «خود به خواب زدگی» و «ترس از رویارویی با حقیقت» است.
از دیدگاه پل اشی «انکار، امتناع از پذیرش حقایق قابل اثبات به صورت تجربی است. اساساً عملی نابخردانه است که از تاًیید یک رویداد یا تجربه تاریخی مضایقه میکند.»
و انکار ظلم و تلاش برای بی اهمیت جلوه دادن اجماع در مقابل بی عدالتی ها و نادیده گرفتنِ ایستادگی در برابر ظالم، عاملیست که رفته رفته بر قطر دیوار حائل میان حصر و آزادی می‌افزاید و این انکارِ واقعیت و توهم آزادی است که رسیدن به آزادی را سخت تر میکند.
در واقع منشأ ویروسِ انکارِ واقعیت در مسیر مبارزه برای آزادی، قدرتِ حاکم بر زندان است
و مانع تراشی در مسیر مبارزه آزادی خواهان، به وسیله انتشار چنین ویروس هایی ، از جانب قدرتِ حاکم بر زندان، حیله ایست برای کاهش نیروی مبارزه و صرف آن در متقاعد و معالجه کردن خودی هایی که به این ویروس آلوده شده اند.
و چاره کار واکسینه و مقاوم کردن جامعه خود در برابر این ویروس ها به وسیله واکسنِ آگاهی بخشیِ صحیح و مستند، قبل از ابتلای جامعه به آنهاست.
محمد عینی ۹۹/۱۰/۲۶
