به گزارش ایسنا دیروز چهارشنبه، ۱۴ خرداد، خبر رسید که علفزارهای محوطه‌ی سایت تاریخی رَبع‌رشیدی آتش گرفته‌اند.
بر اساس این گزارش ساعاتی بعد با حضور نیروهای آتش‌نشانی، علف‌ها خاموش شده‌اند.
ایسنا می‌گوید وقوع این اتفاق باز هم داستانِ هشدارهای سال گذشته برای محوطه‌های تاریخی را به یاد می‌آورد که معمولا احتمال آتش‌گرفتن علفزارهای بلند با آغاز تابستان و گرمای هوا را تذکر می‌دهد.
در ادامه گزارش آمده است تصاویر نشان می‌دهند، زمینِ برهوت در اطرافِ محوطه‌ی ربع‌رشیدی – که بخش زیادی از آن در طول سال‌های گذشته توسط مردم تملک و حتی روی آن‌ها ساخت‌وساز انجام شده به حدی که برخی از خانه‌ها امروز سند قانونی دارند – سیاه شده است و بین این سیاهی‌ها باقی‌مانده‌های ربع‌رشیدی چشمک می‌زند.
محوطه‌ای تاریخی که به اعتقادِ فعالانِ میراثی تبریز قطعا رشیدالدین فضل‌الله همدانی وزیر دانشمند ایلخان‌ها ۷۰۰ سال قبل و وقتی که نخستین مجموعه دانشگاهی جهان را در تبریز راه‌اندازی کرد، هیچ‌گاه تصور نمی‌کرد که شاید روزی به این وضعیت دچار شود.
از یک سو، مقامات دولتی می‌گویند سال‌هاست واژه آتش‌سوزی در تابستان با محوطه‌های تاریخی در نقاط مختلف کشور عجین شده است. اتفاقی که به جای تبدیل شدن به یک زنگ خطر، در حال تبدیل شدن به رخدادی ساده و روزمره است که دست‌کم یک وظیفه، از وظایف مسئولان در محوطه تاریخی کم می‌کند تا کار علف‌زنی در محوطه‌ها را به دوش گرمای هوا بیندازند.
از دیگر سو، باستان‌شناسان بروز همین اتفاق را در محوطه‌های تاریخی که از قضا اغلب آن‌ها هنوز نیازمند بررسی‌ها و کاوش‌های مطالعاتی باستان‌شناسانه است، عاملی در از بین رفتن تدریجی نشانه‌های تاریخی آثار و سازه‌های تاریخی در این محوطه‌ها می‌داند.
حالا محوطه‌ی وسیع و بزرگ ربع رشیدی که یکی از مهم‌ترین مشکلات آن تملک زمین‌های حریمِ این محوطه توسط مردم و حتی ساخت‌وسازهای غیرمجاز است، بعد از آزاد سازی به کاوش‌هایی عمیق و گسترده نیاز دارد،
محوطه‌ای که بیابانی بودنش خود عاملی در رشد علف‌های وحشی است و به دنبال بی‌توجهی‌ها خودش هم در آتش می‌سوزد.
این گزارش می‌افزاید، هر چند بزرگ شدن علف‌های وحشی در این محوطه عاملی آسان‌تر برای اعلام علت آتش‌سوزی است، اما با این وجود برخی حرف و حدیث‌ها از عمدی بودن برخی از این آتش‌سوزی‌ها خبر می‌دهند که اگر حالت دوم را در نظر نگیریم، بی‌توجهی به علف‌های وحشی که هر سال یکی از هشدارهای فعالان و دوستداران میراثی صرفِ وجین کردن آن می‌گذرد، خود می‌تواند یک عامل عمدی در این اتفاق محسوب شود.
