لیلا حسین نیا/ من از سفر چاووش اوغلو به اصفهان اصلا تعجب نکردم چرا که آن مرد در همان حیاط کوچک کنار میدان به من فهماند که تمام برنامه ها برای تبدیل تبریز به مرکز دیپلماسی منطقه شعارهایی توخالی است که برای سرگرم کردن عوام الناس و یا حتی مسئولان تبریز است. نگاه ها به تبریز هرگز در حدی نبوده که نامش به گوش افندی های آن سوی مرز برسد.
میدان نقش جهان اصفهان فرصت ویژه ای برای درک بسیاری مسائل است؛ چرا؟ توضیح خواهم داد!
در یکی از حیاط های فرعی این میدان (نقش جهان اصفهان) برای صرف چای نشسته بودیم. توریست ها فوج فوج از نژاد و ملیت های مختلف می آمدند و می رفتند.
مردی کنار ما نشسته بود که موقع ثبت سفارشش متوجه شدیم که اهل ترکیه است. احساس کردم به واسطه قرابت جغرافیایی و فرهنگی آشناتریم. زبان نمی دانست برای ثبت سفارش کمکش کردم و توضیح دادم که اهل تبریزم.
گفت تمام ایران را گشته و به تبریز نیامده؛ از ترکیه به رشت رفته بود؛ از رشت به تهران، از تهران به یزد و شیراز و نهایتا در اصفهان کنار ما بود. می گفت: از اصفهان به سرزمین خود بازخواهد گشت. گفتم چرا تبریز را انتخاب نمی کنی؟
گفت: تبریزین بیر شیی یوخ!
سوت همه قطارهای عالم در سرم کشیده شد! هیچ تلاشی برای متقاعد کردن او نکردم چرا که احساس می کردم بار تلاش ناکرده و چندین ساله مسئولان شهر بر دوش من است -تلاشی که حتی برای جلب نظر همسایگان نیز انجام نشده است-و وقتی مسئولان شهر از چنین وظیفه ای شانه خالی کرده اند دیگر برای من چه جای تلاش و تقلا!؟
القصه که جریان سفر مولود چاووش اوغلو به اصفهان مرا به یاد همان مرد ترکیه ای انداخت که در یک بعد از ظهر اردیبهشتی اصفهان حقیقت بزرگی را برای من آشکار کرد. من از سفر چاووش اوغلو به اصفهان اصلا تعجب نکردم چرا که آن مرد در همان حیاط کوچک کنار میدان به من فهماند که تمام برنامه ها برای تبدیل تبریز به مرکز دیپلماسی منطقه – شعارهایی توخالی است که برای سرگرم کردن عوام الناس و یا حتی مسئولان تبریز است.
نگاه ها به تبریز هرگز در حدی نبوده که نامش به گوش افندی های آن سوی مرز برسد.
