روز سياه، روز عزا، روز جزا، روز رنج، روز درد، روز عذاب، روز زور، روز تهى شدن، روز تحقير ، روز پاى پهلوى روى گلويم و گلويت، روز ذبح زبانم و زبانت با بسمل خمينى و خامنه اى، روز گريه، روز زارى، روز قتل زبان مادرى، روز وداع با زبان پدرى، روز يك سده مرثيه، روز “الفاتحه” به زبان فارسى، روز شادى لاشخوران زبان، روز فرهنگستان زبان، روز زبان خود پرستان، رقصندگان بر پيكر نيمه مرده زبان من و و زبان تو . روز پيروزى دشمن زبان مادرى، روز ضعف و سستى غير فارس ها. بس است ديگر، خصم من و شما زمان زيادى خريده است. يك سده شيره ماليده است. تخدير كرده است. عزا را به نام شادى به ما فروخته است. مهر از آن اوست و نامهرى از آن ما. اول مهر، اول از خود بيگانگى و اول از هم گسيختگى هويتى ماست. آيا حد يقفى براى اين انحطاط هست؟ آيا در اول مهر سال دگر و سال هاى دگر بازهم شيون خواهيم كرد بر مرگ تدريجى خويش؟ اين سخن را به ياد آوريم كه “اگر ملتى گرانبها ترين هاى خود و حتى سرزمين خودرا از دست دهد مى تواند آن را پس بگيرد اما اگر زبان خودرا از دست دهد نمى تواند آن را پس بگيرد.
يوسف عزيزى بنى طرف
اول مهر ١٤٠٢
