روز گذشته در بروکسل اوپوزیسیون آذربایجانی تظاهرات گسترده ای را انجام داد که بازتاب وسیعی را در رسانه ها منطقه ای و غربی داشت .با این حال در رسانه های فارسی زبان هیچ اشاره ای بدان نشد . این اتفاق نشان داد که مرزهای اختلاف بین اوپوزیسیون مرکز گرا و مِلیت های ایرانی بسیار عمیق و شکاف های آن احتمالا قابل ترمیم نیست .به نظر می رسد گره کور نبود دموکراسی در ایران،انکار واقعیت ملت ها در ایران باشد و آن مدرنیسمی که روشنفکران با دست های رضاخان به وجود آوردند نه تنها ساختاری پایدار برای بسط دموکراسی به وجود نیاورد بلکه خود بزرگترین مانع آن شد . نکته بعدی این است که اوپوزیسیون فارسی زبان ،هیچ علاقه ای برای آینده ایران ،بدون برتریت و سیادت خود ندارد ، تفکری که به این طیف حاکم است ،تفکری کاملا سنتی منبعث از گذشته تاریخی خود است. امروزه در غرب و کشورهای توسعه یافته به هویت ،زبان ،اقتصاد به عنوان مقوله ای برای تبعیض و تحقیر خصوصا در محدوده سیاسی تحت عنوان کشور نگاه نمی کنند. بلکه نادیده گرفتن آن را امری خطیر برای منافع عمومی کشور می بینند . این کشورها در عین حال با نگاه به فردا ،تلاش می کنند مشکلاتی را که در آینده می تواند گریبانگیرشان کند ،امروز به شکلی منطقی برای آن راه حلی می جویند. مباحث زبان و هویت جمعی برای یک کشور مدرن ، امری معقول و پاسخی در شان آن وجود دارد ،اما برای کشوری که ادعای تاسیس حقوق بشر دارد ، حل و فصل ساده ترین ترمن سیاسی صد سال است که بی جواب مانده است .
بهنام کیانی اجیرلی
