یک بیماری ناشناخته و کشنده ، مردم مضطرب و مباحث زدن ماسک… ممکن است فکر کنید که این سخنان مربوط به مباحث روز ما می باشد، اما در حقیقت، این مباحث در همه گیری‌ای که یک قرن پیش در منچوری چین اتفاق افتاد امکان گسترش تجهیزات محافظ را فراهم کرد.
نادیده گرفتن نظرات کارشناسان در آن زمان نیز باعث مرگ ده ها هزار نفر شد.
نظریه های علمی مبنی بر انتقال بیماری ها از فردی به فرد دیگر، در واقع از قرن شانزدهم میلادی وجود داشته است. با این حال، این تئوری‌ها با رویت میکروب ها در دهه‌های ۱۸۰۰ تأیید شدند.
پروفسور ویلیام سامرز از دانشگاه ییل می گوید ماسک هایی که در معالجه بیماران قبل از این تاریخ ها استفاده می شده، به عنوان «ماسک های پوشیده شده برای از بین بردن شر» در نظر گرفته می شدند.
با رسیدن به دهه ۱۸۹۰ اهمیت ماسک ها تا حدی درک شد. در اتاق عمل از ماسک در برابر بیماری که از هنگ کنگ شروع شده و در سراسر جهان رواج یافت، استفاده می شد. با این حال، به جز تعداد محدودی از پرسنل درمانی، استفاده گسترده از تجهیزات حفاظتی وجود نداشت.
در سال ۱۹۱۰ شیوع جدیدی در منچوری رخ داد. این بیماری در این سرزمینها، جایی که روسیه، ژاپن و چین به آن چشم دوخته بودند، مرگ و میر نزدیک به ۱۰۰ درصد داشت. افرادی که بیمار می شدند طی ۲ روز جان می باختند و این باعث وحشت عمومی شده بود.
تئوری جنجالی پزشک جوان
از جمله کارشناسانی که برای مبارزه با بیماری همه گیر به منطقه اعزام شده بودند، پزشک جوانی به نام «وو لیین ته» وجود داشت. وو، متولد مالزی و تحصیل کرده در دانشگاه کمبریج بود. وو گفت که که این بیماری می تواند نه تنها از کک موش ها به انسان، بلکه از انسان به انسان نیز منتقل شود.
کریستوس لینترسیس ، انسان شناس پزشکی در دانشگاه سنت اندروز وقایع آن زمان را چنین توصیف می کند:
«وو مدعی بود، فردی كه از بیماری همه گیر پنومونی رنج می برد و ریه های آن آلوده شده است، می تواند بیماری را مستقیماً توسط هوا به دیگران منتقل کند، بدون آنکه به واسطه گری این کک ها نیازی داشته باشند. این یک ایده بسیار جدید و جنجال آور در آن زمان بود.»
پیشنهاد وو به این معنی بود که مردم باید از ماسک برای محافظت از خود استفاده کنند. با این حال، ضعف دولت چین در آن زمان و وابستگی عموم مردم به طب سنتی این مسئله را دشوار ساخته بود.
وو در زندگی نامه خود با نام «جنگجوی طاعون» نوشت که برای تغییر ذهن مردم باید یک رویداد «تکان دهنده و غم انگیز» رخ ده. این واقعه خیلی طول نکشید.
جرالد مسنی، دکتر فرانسوی که در منطقه برای مبارزه علیه این بیماری همه گیر حضور داشت و نظریه های وو را را رد می کرد، از کلینیکی که بیماران در آنجا بستری بودند، بدون هیچ پیشگیری ای بازدید کرد. مسنی ولی چند روز بعد درگذشت.
پس از آن، علاقه به ماسک ناگهان افزایش یافت.
وو در زندگینامه خود پس از این واقعه نوشت كه «تقریباً همه افراد در خیابان ها به نوعی با بستن صورت خود ماسک می زدند.»
عکس هایی که از آن زمان به دستمان رسیده است نشان می دهد که پرسنل بهداشت و درمان پارچه ای به صورتشان کشیده بودند که کاملاً صورت آنها را پوشانده بود.
پوشیدن لباسها و تجهیزات محافظ حتی برای کارگرانی که جسدها را منتقل می کردند داشتند از نظر حفظ سلامت کارمندان تا آن روز وضعیت بی سابقه ای بود.
به لطف تلاشهای وو، اهمیت تجهیزات محافظتی درک شد و ماسک ها بعدها گسترش پیدا کرد
