نامه مشترک ۳۹ کشور به چین: اویغورها را آزاد کنید

۳۹ کشور که اکثر آنها کشورهای غربی هستند، نامه مشترکی به دولت چین فرستادند و خواستار آزادی فوری اویغورهایی شدند که به زور در اردوگاه های کار اجباری در ترکستان شرقی نگهداری می‌شوند. در این نامه فقط نام دو کشور مسلمان دیده می‌شود.

این نامه که توسط نمایندگی آلمان نوشته شده از سوی ایالات متحده آمریکا، آلبانی، استرالیا، اتریش، بلژیک، بوسنی و هرزگوین، بلغارستان، کانادا، کرواسی، دانمارک، استونی، فنلاند، فرانسه، هائیتی، هندوراس، ایسلند، ایرلند، ایتالیا، ژاپن، لتونی، لیختن اشتاین، لیتوانی، نمایندگان لوکزامبورگ، جمهوری جزایر مارشال، موناکو، نائورو، هلند، نیوزیلند، مقدونیه شمالی، نروژ، پالائو، لهستان، اسلواکی، اسلوونی، اسپانیا، سوئد، سوئیس و انگلیس امضا شده است.

علاوه بر این، ۳۹ کشور امضا کننده در نامه ارسال شده به چین از دولت پکن خواسته‌اند که “دسترسی کامل” به ترکستان شرقی را به هیئت بین المللی متخصصان مستقل، از جمله اعضای کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای حقوق بشر، بدهد.

در این نامه آمده است: “طبق گزارش های موثقی که به دست ما رسیده، بیش از یک میلیون نفر خودسرانه در اردوگاه های «آموزش سیاسی» در سین کیانگ (ترکستان شرقی) در بازداشت بسر می‌برند.”

“ما شاهد گزارش های فزاینده ای در مورد نقض شدید حقوق بشر در منطقه هستیم. محدودیت های بسیار شدیدی بر فرهنگ اویغور و همچنین آزادی دین و عقیده، آزادی در سیر و سفر، تشکل و بیان وجود دارد. پکن به نظارت گسترده ادامه می دهد و به طور نامتناسب اویغورها و سایر اقلیت ها را هدف قرار می دهد. همچنین چندین گزارش در مورد کنترل اجباری زاد و ولد از جمله کار اجباری و عقیم سازی وجود دارد.”

“با توجه به وضعیت حقوق بشر در سین کیانگ، ما نمی خواهیم هیچ کشوری پناهجویان را که به اینجا می‌آیند بازگردانند.”

اردوگاه های کار اجباری
بر اساس داده های وزارت امور خارجه ایالات متحده، حدود ۳ میلیون ترک اویغور به زور در اردوگاه های کار اجباری نگهداری می شوند که چین آنها را به عنوان یک مرکز آموزش به جهان تبلیغ کرده است.

اویغورها در دیاسپورا اظهار داشتند که فرزندان کسانی که به اردوگاه های کار اجباری منتقل شده اند، از آنها گرفته می‌شوند و آنها دیگر نمی توانند فرزندانشان را ببینند. اویغورها آن را نمونه بارز آسیمیلاسیون و نسل‌کشی فرهنگی می‌دانند.

چرا که هزاران کودک اویغوری از خانواده های خود جدا شده اند.

همچنین، بیشتر کسانی که به اردوگاه های کار اجباری منتقل شده اند دیگر خبری از آنها نیست.